ตกกลางคืน
บุหงานอนหลับตาก็จริงแต่เธอไม่ได้หลับเพราะรู้สึกได้เลยว่าคนข้างๆ ของเธอนั้นยังไม่ได้หลับ เพราะเสียงลมหายใจของเขามันยังไม่คงที่เหมือนคนนอนหลับเลย และบุหงาก็พอจะเดาออกว่าสามีของเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะมีคนแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านและคนพวกนั้นก็เป็นคนเมืองด้วย จึงทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวเอง บางทีคนพวกนั้นอาจจะรู้จักเขาก็ได้
“หื้อ...” เสียงลมหายใจของบุหงาทำให้คนข้างๆ หันมอง
“นอนไม่หลับเหรอ?”
“จ้ะ ฉันคิดเรื่องพวกคนเมืองอยู่น่ะ พวกเขาจะมาทำอะไรกันอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันกลัวจังพี่ลอย กลัวว่าตัวเองจะต้องไปอยู่ที่อื่น ฉันไม่รู้เลยว่าถ้าออกไปแล้วจะใช้ชีวิตยังไง ฉันอยู่แต่ที่นี่ถ้าเข้าเมืองก็คงจะเหมือนคนป่า ความรู้อะไรก็ไม่มีสักอย่าง”
“…..”
“ฉันกลัวพี่จะโดนคนไม่ดีที่เคยคิดจะทำร้ายพี่กลับมาทำอีกด้วย”
“กลัวเหรอ หืม..”
“กลัวสิพี่ ถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมาแล้วฉันจะอยู่ยังไ
