บทที่5.ขี้โกง [เลียให้ล้มจนกว่าเธอจะร้องขอชีวิต]
881 Words
ไม่รีรอคำตอบ เรย์ที่อยู่ใกล้เดินอ้อมไปยังด้านหลัง มือหนาจับรวบผมยาวพาดไหล่ซ้าย ออร่าความขาวเนียนส่องกระทบใจ
เซทเมื่อเห็นความเย้ายวนรีบลุกยืนหยัดเต็มความสูง เดินตรงดิ่งประกบด้านหน้า
"พวกคุณล้อฉันเล่นใช่ไหมคะ" เสียงตะกุกตะกักของมิเกลถาม เรย์เอียงใบหน้ากระซิบใกล้ริมซอกคอ "ฉันเป็นคนจริงจัง ไม่พูดเล่นให้เสียเวลา"
หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ ตัวเล็กมีความสูงเทียบ'อกแกร่งเท่านั้น ความขาวบางน่าถนอมสร้างความตื่นเต้นอย่างมาก เดรสสายเดี่ยวสีดำกำลังหลุดรุ่ยอย่างช้าๆ
หมับ!
แขนเรียวที่พยายามปัดป้องตามสัญชาตญาณถูกรวบเอาไว้ด้วยมือของเซท ข้อแขนเล็กขยับเขยื้อนแทบไม่ได้ เมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่หลุดลงไปกองยังปลายเท้า ชุดชั้นในสีขาวละมุนขับผิว
"นมใช้ได้" เซทพูดกระเส่า
"อื้อออ~"
"ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย จะรีบครางไปไหน"
"อย่าแกล้งสิคะ! มะ มัน"
"มันเสียวใช่ไหม หืมมม"
ไอร้อนจากลมหายใจ พ่นเข้าใส่จุกนมเม็ดสีชมพูระเรื่อ ตัวเล็กอายจนเบือนหน้าหนี แต่ทว่า..ขนสีทองอ่อนลุกเกลียวเนื่องจากสยิว
อุ๊ปส์
ทันทีเรย์ก็ไม่ปล่อยช่องว่าง พุ่งริมฝีปากหนาบดขยี้เรียวลิ้นแลกน้ำลายทันที เซทกระตุกยิ้มเมื่อความสนุกกำลังเริ่มต้น
สองมือหนาบีบเคล้นคลึงเต้าอวบ อีกคนจูบปากไม่เว้นจังหวะให้หายใจ อีกคนตวัดเรียวลิ้นเลียจุกนมจนแข็งเป็นไต
เอวบางแดดิ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ความเสียวครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสมันเกินบรรยาย ควบสองแบบนี้ช่วงล่างของเธอจะรับไหวหรือเปล่า..ก็ไม่อาจรู้ได้
"อ๊าห์ แฉะหรือยัง" เรย์ผละริมฝีปากออก มือเขาล้วงเข้าภายใต้กางเกงในสีขาว "เยิ้มเลยนะ"
"ยะ อย่า~อึกกกก"
"ไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าดิ้น"
"แบบนี้มันขี้โกงนี่นา ฮึกกก~พวกคุณมีตั้งสองคน"
"เธอควรจะดีใจนะเพราะรสชาติมันเด็ดจะตาย"
มือเรียวพยายามดิ้นหวังให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ทั้งสองคนกลับไม่ปล่อยช่องว่าง
เรย์นั่งย่อตัวลงถอดกางเกงในสีขาวคาไว้ข้อขา จากนั้นใช้แขนสอดคล้องด้านล่างหัวเข่าเพื่อยกตัวเล็กขึ้นมา ขนปกคลุมพื้นที่สามเหลี่ยมเรียงตัวสวยงาม
"อ๊ะ~อืออออ"
เสียงครวญครางของมิเกลดังเป็นจังหวะ ไม่แม้แต่จะลืมตามองสิ่งน่าอับอาย ตัวของเธอลอยโดยที่แผ่นหลังขาวเนียนแนบชิดแผงอกแกร่งของ เรย์ที่อุ้มยกเธอหันหน้าปะทะกับเซทที่เลียมุมปาก
"แบบนี้ค่อยน่าสนใจ" เซทใช้มือแหวกขนเรียงตัวสวยเพื่อจ้องมองรอบบริเวณ "ของเธอแม่งโคตรอูม ซี้ดดด"
"อย่ามองนะคะ ฮึกกก หยุดมองนะ"
"กล้าออกคำสั่งกับมาเฟียอย่างฉัน แน่ใจแล้วใช่ไหม"
"ฉะ ฉัน..อือออ~"
"จะเลียให้ล้มจนกว่าเธอจะร้องขอชีวิตเลย หึ"
ดวงตากลมโตหลับปี๋ รับรู้เพียงรสสัมผัสเปียกชื้นจากเรียวลิ้นสากที่เลียลากไปมาอย่างไร้ทิศทาง
ความรู้สึกที่ไม่อาจอดกลั้น ปลดปล่อยน้ำเมือกเยิ้มให้เขาดูดดื่ม อีกทั้งความเสียวที่เพิ่มขึ้น เมื่อเรย์ใช้ริมฝีปากพรมจูบยังกกหูลงมาหยุดที่ซอกคอ
กลิ่นสบู่หอมอ่อนเพิ่มพูนความต้องการ
ก๊อก ก๊อก
เป็นจังหวะที่ถูกขัด หัวหน้าบอดี้การ์ดแจ้งข่าวสารว่ามีนัดประชุมด่วน ทำให้ทั้งคู่ต้องละทิ้งความรู้สึกนี้ เพื่อเดินทางไปยังอีกสถานที่หนึ่ง
อพาร์ทเม้นท์เก่า
"พี่มิเกล!!" หลังจากกลับมาถึงเสียงน้ำขิงก็ตะโกนก้องอย่างดีใจ เธอนั่งรออยู่หน้าห้อง "ทำไมวันนี้พี่กลับช้าจังจะทุ่มตรงแล้วนะ"
"พี่แวะไปทำธุระมา แล้ววันนี้น้ำขิงไม่ทำงานเหรอ"
"วันนี้วันหยุด หนูก็เลยทำกับข้าวมาเผื่อพี่ด้วย"
"ขอบใจนะกำลังหิวเลย"
แกร๊ก
ห้องเช่าหลังนี้เป็นที่พักอาศัยของมิเกลเนื่องจากใกล้มหาวิทยาลัย น้ำขิงหอบปิ่นโตที่ทำไว้มาแบ่งให้บ่อยครั้ง ทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก
"พี่มิเกลคอเป็นอะไร?" น้ำขิงขมวดคิ้วถามสงสัย "ไปโดนอะไรกัดมานี่พี่แดงๆ"
"สงสัยยุงจะกัด นั่งแท็กซี่มากว่าจะถึงห้อง รถก็ติด"
"เฮ้อออ ก็แบบนี้แหละเรามันคนจน"
"เอาเถอะพี่ว่าเรามากินข้าวกันดีกว่า แต่พี่ต้องรีบไปหาพ่อที่โรงพยาบาลนะ ถ้าน้ำขิงอยากจะอยู่ที่นี่ต่อดูทีวีก็ตามใจ อย่าลืมล็อกห้องพี่ด้วยล่ะ"
"รับทราบค่ะ"
เช้าวันต่อมา
"เมื่อวานก็ไปพบแล้ววันนี้ยังต้องไปอีกเหรอ" หลังจากเลิกเรียนหัวหน้าบอดี้การ์ดก็มารับตามคำสั่ง
"นายท่านสั่งผมก็ต้องทำตามครับ"
"เหอะ พวกบ้านั่นเอาแต่ใจชะมัด"
"ระวังคำพูดด้วยนะครับ"
"แล้วเขาอยู่กับใคร"
"อยู่กับท่านเรย์ครับ"
คำตอบของบอดี้การ์ดยิ่งทำให้มิเกลขวัญเสีย เธอย้อนนึกถึงเรื่องราวลามกที่ถูกทั้งคู่กระทำ รู้ว่าเป็นเพื่อนกันแต่ไม่ต้องสามัคคีทุกเรื่องก็ได้มั้ง
- Writer
