Ep 1. ความจำเสื่อม
1490 Words
1. ความจำเสื่อม
ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระจากเขาสักทีเหนื่อยจากรับน้องมาทั้งเดือนจบสักที
เอบี สาวLQBTQ สุดสวยเอ่ยชวนทุกคน
"วันนี้ไปฉลองความเป็นเพื่อนของพวกเราแก็งชะนีแรดกัน"
"พร้อมเด่ะวะ"
ทุกคนเอ่ยตกลงยกเว้นยายกุ้งแห้งซัมเมอร์ที่ดันไปกินอะไรสักอย่างแล้วดันแพ้อาหาร ท้องเสียซะโทรมเลย
"กุกลับไปนอนก่อน ไม่ไหว"
“แล้วมึงกลับไงเดี๋ยวกูไปส่งได้”
"ไม่ต้อง ๆ วันนี้ไอ้แดนเสือกว่างเลยขอติดรถมันไป"
ซัมเมอร์เอ่ยขึ้นมาฉันนี่มองบน 2 รอบแอบรักเพื่อนสนิทจ้าไอ้เมอร์
"เอาธีมไรดีมึง" มินนี่ ถาม
"ธีมกริสเตอร์ สีเงินหรือทอง" เรนนี่เป็นคนเสนอ
"ดีล" พร้อมเพียงกันเช่นเคย
"เจอกันทุ่มหนึ่งเดี๋ยวกูโทรไปจองโต๊ะให้ กูได้ vip มาใบนึง"
มินนี่ผู้มีเส้นสายว่า วันนี้ละที่ฉันจะต้องได้ผู้ชายตกถึงท้องสักที ทั้งชีวิตจนถึงตอนนี้มีแต่เรื่องเรียนกับเรื่องช่องยูทูปที่ฉันหลงใหล ส่วนเกรดก็ห้ามตก ๆ เมื่อไหร่ที่บ้านจะไม่อนุญาตให้ทำต่อ ฉันเลยไม่มีเวลาให้กับคนที่เข้ามาจีบช่วง ม.5-ม.6 พอเข้ามหาลัยได้ตามที่หวังคราวนี้ฉันก็จะได้มีแฟนกับเขาสีกที
เฮ้อ........ตอนนี้ฉันได้ย้ายออกมาอยู่คอนโดเองล่ะ แต่ต้องกลับบ้านทุกเสาร์ อาทิตย์ คุณยายสุดที่รักของฉันคิดถึง พ่อแม่ก็ด้วยแต่ท่านเดินทางบ่อยไม่ค่อยเจออยู่แล้ว ฉันเลยโตมากับคุณยายปรางค์คนดีของฉันมากกว่า
แวบนึงหน้าเขาคนนั้นก็แวบเข้ามาในหัวฉันตีกะบาลตัวเอง 2 ที บอกตัวเองว่าลืม ๆ ไปซะ แล้วหันมาสนใจเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองที่พร้อมเปิดบนปิดล่าง เสื้อคล้องคออวดหลังขาวเนียนของฉันมีแค่สายโซ่เล็กรั้งกันไว้ไม่ให้นมโผล่เมาได้ เต้นได้ ห้ามก้มอย่างเดียวจุดนี้
โซน vip จะอยู่รองจากชั้น vvip เห็นว่าโซนนั้นมีแต่หุ้นส่วนไม่ก็เพื่อนสนิทเจ้าของคลับใช่ว่ามีเงินจะได้นั่ง ต้องเส้นใหญ่จริงจังผู้หญิงที่ถูกเชิญขึ้นไป มักจะสวยระดับนางแบบ ดารา บ้าน ๆ อย่างเราไม่มีใครบนนั้นชายตาแลแน่ ๆ
"เอ้า......ชนมึงหมด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ"
เสียงหมด ๆ ๆ ๆ เร่งฉันจัง 3ชม.นี่ตอนนี้เริ่มเซแล้วไอ้มิลล์ หมวยผู้แอลกอฮอล์ เลยรับหน้าที่เป็นสาระถีรับส่งทุกชีวิต นางชอบออกมาเที่ยวบ้าง แต่ไม่บ่อยเพราะสุขภาพนางนอนน้อยจะไม่ค่อยไหว
"เที่ยงคืนล่ะ กูว่ากลับกันเหอะ เดี๋ยวหมวยมิลล์จะกลับดึกมากเกินไป"
เรนนี่พูดทุกคนพยักหน้า มิลล์ยิ้มรับ
"กูไปห้องน้ำแป๊ป"
ฉันพูดเสร็จก็เดินเซไป เซมาจนถึงห้องน้ำตอนออกจากห้องน้ำ ปึก เสียงตัวฉันชนเข้ากับอะไรสักอย่าง
พอฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง ภาพที่เห็นตรงหน้าเล่นเอาสร่างเลย
"นาย มะ มะ มาได้ไง"
เสียงฉันสั่น มือไม้เย็นไปหมด มือหนาที่โอบเอวฉันไว้ มองหน้าฉันอย่างไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ
นิ้วของมือหนา เริ่มไต่ขึ้นจากเอวสูงขึ้น สูงขึ้นจนถึงกลางหลัง ช่วงแขนที่ไล่ตามมาเบียดเข้ากับหน้าอกฉัน
ลมหายใจของฉันเพิ่มความถี่จนเขารู้ตัว
"แต่งตัวแบบนี้...ความจำเสื่อมใช่ไหม?"
เสียงกระซิบข้างหู ลมหายใจรดต้นคอของฉันทำเอาคอหดเลย แมร่งเอ้ยยยยยยจะตายแล้วกูอีวิ้งค์
ฉันพยายามรวบรวมสติอันน้อยนิด พูดออกไปว่า
"พูดอะไรของนายไม่เห็นเข้าใจ"
เขามาทำบ้าอะไรที่นี่ว่ะ คนที่ฉันพยายามตัดใจพยายามหนีมา
"ฉันจะไปส่งเธอเอง เอากุญแจรถมา" เสียงเรียบ ๆ พูดพร้อมแบมือให้ฉัน
"ไม่ได้เอารถมา เดี๋ยวเพื่อนไปส่งเพื่อนฉันรออยู่นายปล่อยได้แล้ว"
ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง มือก็ดันตัวเขาออกให้ห่างแต่เขาไม่ขยับเลย เวลาปกติฉันก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่แล้ว
นาทีที่ฉันพยายามดิ้นรนจากตัวเขา มือหนาอ้อมไปดึงมือถือฉันออกจากเป๋าหลังกางเกงยีนขึ้นมา หันมาสแกนหน้าฉัน กดอะไรสักอย่างก่อนจะหันกลับมาให้ดู และฉันก็พยายามเพ่งมอง
Line แก็งชะนีแรด
WI : กูกลับก่อนมีคนมารับไม่ต้องห่วง
ระหว่างฉันประมวลผลข้อความเหล่านั้น หน้าจอมือถือก็ขึ้นว่าปิดเครื่องแล้วหน้าจอก็ดับไป
เขาเอามือถือฉันใส่ไปที่กางเกงเขา ก่อนจะจับมือฉันลากออกมาทางประตู VVIP รถหรู ทะเบียนสวย ที่คุ้นตาจอดติดเครื่องรออยู่
"เดินทางปลอดภัยครับ คุณสกาย"
เสียงน้องที่เป็นพนักงานรับรถ พูดพร้อมรับทริปไปจากมือเขา
"นะ นาย จะพาฉันไปไหน"
ถึงจะเอ่ยถามฉันก็ไม่กล้าพอจะหนี พอนึกถึงเรื่องตอนวันจบ ม.6 ของฉัน
ฉันนิ่งไว้ก่อนน่าจะดีกว่า ทำให้เขาโกรธเขาไม่ตอบ ขับไปเรื่อย ๆ จนถึงคอนโดฉัน
แต่รถเลี้ยวไปทางตึกริมน้ำ ที่แพงกว่าห้องฉัน 2-3 เท่าเขาอยู่คอนโดเดียวกับฉัน ทำไมฉันไม่รู้มาก่อน
เฮ้อออออ...ไอ้วิ้งค์แกคงทำกรรมไว้เยอะถึงหนีไม่พ้นเขาสักที
"ยายซื่อบื้อมานี่แล้วจำไว้ รหัสห้องฉัน 070705"
เขาจับฉันมายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเขา แต่เดี๋ยวก่อนมันคือวันเดือนปีเกิดของฉันนี่... บ้าน่าอีตานี่ไม่มีทางจำได้หรอก คงเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่าพอประตูเปิดออก ไฟอัตโนมัติเริ่มสว่างขึ้นมาที่ละโซน คุณพระคุณเจ้า ห้องสวยมาก โอ๊ยถ้ารวยฉันจะซื้อบ้าง วิวแม่น้ำดึงดูดให้ฉันเผลอก้าวเท้าไปที่ระเบียงกระจกเพื่อชื่นชมกับภาพตรงหน้าสติฉันกลับมาเพราะ มือหนาเข้ามากอดจากข้างหลังใบหน้าเขากดลงที่ซอกคอฉัน ฉันควรห้ามเขา ฉันควรถอยออกมาแต่ใจเจ้ากรรม มันก็ปล่อยตัวปล่อยใจ ตามที่เขาต้องการอีกแล้ว
"เคยบอกแล้วใช่ไหม ห้ามแต่งตัวแบบนี้ ห้ามออกไปเที่ยวโดยไม่บอกฉัน"
เสียงทุ้มต่ำ พูดออกมาจนฉันสะดุ้ง ฉันรับรู้ถึงความโกรธของเขา
"ให้ฉันฟ้องคุณยายปรางค์ไหม ว่าเธอเคยทำอะไรไว้"
เขาขู่ฉันอีกแล้ว ฉันแค่แอบจูบเขาเบา ๆ ตอนม.6 เอง แต่ถ้าคุณยายรู้ ฉันต้องโดนตีแน่ ๆ แถมคงไม่ได้ออกมาอยู่คอนโดคนเดียวเพราะบ้านของเราสนิทกัน ถ้าเรื่องนี้ทุกคนรู้คุณยายต้องอายมากที่มีหลานหน้าไม่อายไปขโมยจูบผู้ชาย และบ้านฉันคงไม่กล้าไปเจอบ้านเขาอีก เลี้ยงหลานมาแบบนี้ ฉันขอโทษนะคะ คุณยาย คุณพ่อ คุณแม่ ฮื้ออออออออ T T
"เพื่อให้เธอจำวันนี้ฉันจะลงโทษเธอจริง ๆ เอาให้เธอไม่มีวันลืมเวลาฉันสั่งเลยวิ้งค์"
วันนี้เขาพูดเยอะมากเทียบกับ10กว่าปี ที่เราโตมาด้วยกันปกติมีแต่ฉันที่พูดเสมอ เขาเป็นคนฟัง
แต่เขาคงรำคาญฉันมาก เขาพูดกับฉันนับคำได้ไม่เคยยิ้มให้ฉันสักครั้ง
"อื้ออออ นะ นาย มะ มะ ทำได้ไหม"
ฉันพยายามอ้อนวอน ย้อนไป 4 เดือนที่ผ่านมา เขาชอบจูบมาก จูบทุกครั้งที่มีโอกาส
แต่ไม่เคยเกินเลยจนมีอะไรกัน เขาชอบแอบขึ้นห้องฉันมานอนกอด แรก ๆ ฉันก็กลัวมาก หลัง ๆ ก็ชิน
นี่อุตส่าห์หนีมาได้เกือบเดือนแล้ว ยังจะมาเจออีก
"วิ้งค์... เรียกฉันว่าพี่ถึงเราจะเกิดปีเดียวกันฉันแก่เดือนกว่า"
ใช่ค่ะเราเกิดปีเดียวกัน แต่เพราะเขาเดินทางไปต่างประเทศบ่อย ช่วงหนึ่งดร็อปเรียนเพื่อไปเที่ยวรอบโลกกับพ่อแม่ พอกลับมาเรียนที่ไทยเลยช้ากว่าฉันปีหนึ่ง ยังไม่ทันจะเรียกตามที่เขาสั่งเสื้อฉันถูกสอยโยนลงพื้นแล้ว เป็นครั้งแรกของฉันถูกสัมผัสที่หน้าอก จากมือเขาโดยตรงฝ่ามือร้อนที่จับ 2 เต้าของฉัน มันช่างทำฉันร้อนผ่าวไปทั่วตัวใจอยากจะขัดขืนนะ แต่ร่างกายมันไม่รักดีเลยจริง ๆ
- Writer
