พยักหน้ารับพร้อมกับโบกมือให้ รอจนเพื่อนสนิททั้งสองเดินไปถึงหน้าลิฟต์ถึงได้ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นต่อ เปลี่ยนจากไถทวิตเตอร์มาเป็นไถไอจีแทน สิบห้านาทีไม่ขาดไม่เกินที่ดารัณเดินกลับมาหาเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึง ท่าทางหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ต่างจากตอนไปริบลับ
"เป็นไร?"
"เปล่า ไม่มีไร แค่เรื่องงี่เง่าน่ะ เจินกับกานดากลับไปแล้ว?"
พูดจบก็ยกโทรศัพท์ที่มีสายโทรเข้าขึ้นมากดตัดสายทิ้ง
ไม่รับไม่พอถอนหายใจแรงใส่อีกต่างหาก
“อือ กลับไปเมื่อกี้”
พิมพ์อัปสรเอียงหน้ามอง ขยับริมฝีปากเม้มกันแน่นก่อนคลายออก "มึงรับโทรศัพท์ก่อนมั้ย เผื่อน้องมันมีธุระสำคัญ"
ดารัณหลุบตามองโทรศัพท์ในมือที่ยังสั่นไม่หยุด ถอนหายใจแรงหงุดหงิด "ธุระสำคัญห่าไร โทรมาก็มีแต่เรื่องไร้สาระ พูดจาไม่รู้เรื่องมากกว่า"
“พวกมึงทะเลาะกัน?” พิมพ์อัปสรสงสัย ไม่บ่อยที่จะเห็นดารัณหงุดหงิด ก็แสดงว่าเรื่องที่ทะเลาะกันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ก็คงเป็นเรื่อ
