พิมพ์อัปสรยืนอ้าปากค้าง กระพริบตาปริบๆ พยายามกลืนน้ำลายลงคอทั้งที่ลำคอแห้งผุยเป็นดินทรายโดนแดดเผา
“...”
“หือ?”
“...”
“ว่าไงครับ?”
ยังจะมาว่าไงครับอีก
คนถูกต้อนจนมุมมองค้อน ขยับริมฝีปากเม้มกันเบาๆสลับคลายออก พยายามแค่นยิ้มก็ยิ้มไม่ออก กลายเป็นบึ้งตึงกึ่งยิ้ม มันครึ่งๆกลางๆ เหมือนคนอมพะนำอะไรไว้ในปาก ไม่สามารถพูดออกมาได้
ถ้าถามว่าอมอะไร ก็คงเป็นลมไงที่เธออมมันไว้
ก็เล่นถามมาแบบนี้แล้วจะให้เธอตอบว่าไง?
หรือจะให้เธอตอบว่า...
พริ้ม...อ่อ เพราะเดาว่าพี่ปาลต้องยืนเงียบเป็นรูปปั้นแมนเนเกน พิส แน่นอนซึ่งก็จริง และที่ อ่อ ก็เพราะอยากรู้ด้วยว่าเวลาที่พี่ปาลพูดมันมีดอกพิกุลหรือว่าทองคำแท้ 99.99% พุ่งออกมาด้วยรึเปล่า ไม่ใช่อะไรนะคะ เห็นว่าพี่หวงคำพูดเกินก็เลยสงสัยอะคะ
งี้เหรอ?
บอกตามตรงว่าพิมพ์อัปสรมิกล้า
ถึงจะมั่นใจในตัวเอง กล้าพูดกล้าทำในสิ่งที่คิด ไม่จนต่อคำพูดของใครง่ายๆ แต่เธอก็รู้ลิ
