“พี่นี่หลงตัวเองสุดๆ ไปเลย”
“ต่อไปเธอต้องทำอาหารให้ฉันกิน”
“คะ”
“หูตึงรึไง”
“พี่กาย”
“ทำไม”
“พูดดี ๆ กับเบอร์รี่บ้างสิ กวนตรีนเบอร์รี่ทำไม”
“เป็นสาวเป็นนางส่งข้อความให้เพื่อนผู้ชายหวานแหววขนาดนั้น กลัวเขาไม่รู้เหรอว่าเธออ่อยเขา”
“นี่พี่กายแอบอ่านข้อความของเบอร์รี่เหรอ”
“ไม่ได้แอบอ่าน แต่ข้อความมันขึ้นมาให้อ่านเอง” เขามองหน้าเธอนิ่ง
“พี่กายหึงเบอร์รี่เหรอ” บัณฑิตใช้ประโยคคำพูดเหมือนที่เขาชอบใช้กับเธอบ้าง คราวนี้แหละเธอจะได้เห็นสีหน้าเขินอายของเขาที่โดนเธอรู้ทัน
“หึง!” กายสิทธิ์ขยับใบหน้าเข้าไปจ้องตาเธอในขณะที่พูดเน้น ๆ ว่า “หึง!”
บัณฑิตาแทบตกเก้าอี้กับประโยคสั้น ๆ แต่ความหมายชัดเจนของเขา!!!
“หึงทำไม เบอร์รี่ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่กายเสียหน่อย”
“มั่นใจเหรอว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน” เขาจ้องตาเธอ บัณฑิตาหลบสายตาเป็นพัลวัน
“เบอร์รี่อิ่มแล้ว” เธอทำท่าจะลุกหนี เขาก็ดึงมือของเธอเอาไว้
“พี่
