“พี่กายไล่เบอร์รี่ไปยืนหลังห้องเพราะไม่อยากให้พงศ์จีบเบอร์รี่เหรอคะ”
“ฉลาดเหมือนกันนะยายเด็กหลงตัวเอง” เขาจิ้มหน้าผากเธอเบา ๆ บัณฑิตากะพริบตาปริบ ๆ ถูกชมว่าฉลาดน่ะใช่ แต่ตอนหลังทำไมถึงรู้ว่าโดนเหน็บก็ไม่รู้
“พี่กายว่าเบอร์รี่เหรอคะ” เธอทำหน้างอใส่ พลางทำปากยื่น
“หายโกรธหรือยัง” เขายื่นหน้าเข้ามาหาเหมือนง้อ บัณฑิตาถึงกับหน้าแดงก่ำ ถอยหน้าหนีแทบไม่ทัน แต่เขาก็รวบร่างน้อยมากอดเอาไว้แนบอก
“ปล่อยเบอร์รี่เลยนะคะ”
“หายโกรธหรือยัง” เขาก้มลงถามคนที่เงยหน้ามามองตาปริบ ๆ
“ยังค่ะ”
“ทำยังไงให้หายโกรธ” เขาทำเหมือนง้องอน หัวใจของบัณฑิตาเต้นกระหน่ำแทบจะโลดออกมานอกอก มันเต็มไปด้วยความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ จะพูดให้ถูกก็คือเธอหายโกรธเขาแล้วนั่นเอง
“ทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้เบอร์รี่กินก็พอค่ะ”
“มักน้อยจัง” เขาไล้ปากนุ่มของเธอเบา ๆ ก่อนจะก้มลงไปประทับจุมพิตอย่างดูดดื่ม
บัณฑิตาจิกมือกับคอเสื้อเชิ้ตสีขาวของ
