“แกพูดจริงเหรอ” นางปรางเอ่ยถามเพื่อความชัวร์ จะได้คิดบัญชีถูกคน
“จริงจ้ะ” ปณิตาหันไปมองสบตากับบัณฑิตนิ่ง สีหน้าขอร้องนั้นทำให้เขาต้องเอ่ยปากรับคำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“แล้วไหนแกบอกว่าพี่ชายเพื่อนแกมันตายแล้วไง”
นั่นสิ! ปณิตาเองก็เพิ่งคิดได้
คงไม่ใช่ผีมาหลอกกลางวันแสก ๆ ใช่ไหม คราวนี้คนที่หน้าเหวอคือปณิตา บัณฑิตเห็นอาการทุกวันเลยรีบแก้ไขสถานการณ์
“เข้าไปนั่งคุยกันในบ้านจะดีกว่า” บัณฑิตพูดเสียงขรึม
“คือผมยังไม่ตาย แต่ตอนนั้นโดนยิงจริง ๆ ผมแกล้งตายหนีเจ้าหนี้ไปน่ะครับ” เขาไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นตำรวจ และเรื่องนี้ก็ไม่ควรบอกให้คนนอกรู้ด้วย
“ที่แท้ก็หนีเจ้าหนี้ นี่น่ะเหรอผู้ชายที่แกท้องด้วย บอกให้ไปเป็นเมียเสี่ยก็จบแล้ว” นางปรางหางโผล่ทันที บังคับให้ลูกสาวไปเป็นเมียน้อยเสี่ย
“อันนั้นเป็นเรื่องส่วนตัวของผมครับ” กายสิทธิ์กับบัณฑิตาฟังนิ่ง ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้บัณฑิตเป็นคนจัดการพูดคุยเอง
