ตอนที่นางเย็บแผลสดๆ เขายังไม่ร้องสักคำ เลือดออกเพียงนิดหน่อย กลับอ้อนเสียราวกับถูกแทงเพิ่มสองสามแผล
“อยู่พูดคุยกับข้าต่ออีกสักนิดเถิด เรื่องที่เจ้าจะไปดูแลทหารบาดเจ็บต่อไปข้าจะไม่ห้ามแล้ว”
ฝูเหิงเอื้อมมือมาจับมือของเจินเหยาอยากยากลำบาก “อยู่นิ่งๆ” เจินเหยาจึงเดินไปนั่งลงข้างเตียงของเขาแทน
“ท่านมีอันใดก็พูดมาเถิด”
“เจ้าหายโกรธข้าหรือยัง” เขาเอ่ยถามพร้อมทั้งบีบมือของนางเบาๆ
“ข้าไม่ได้โกรธท่าน เพียงแต่ชีวิตทหารไม่อาจจะเพิกเฉยได้”
“ต่อไปเจ้าอยากทำสิ่งใดข้าล้วนไม่ขัด แต่อย่าเย็นชาต่อข้าเช่นนี้” แววตาของฝูเหิงคล้ายกำลังขอร้องนางอย่างจริงใจ
เจินเหยาถอนหายใจออกมา “แล้วเรื่องในอดีตเล่า ท่านปล่อยวางได้หรือยัง” ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ความผิดของตระกูลนางเสียหน่อย
หากคนใช้หัวคิดมากกว่าใช้อารมณ์ก็พอจะรู้ได้ว่าสิ่งที่ตระกูลไป๋ทำนั้นร้ายแรงมากเพียงใด
นางรู้ว่าเขาเสียใจเรื่องการตรอมใจของมารดา แต่เรื่องน
