ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เมื่อเขาลุกขึ้นไปตรวจแผลของท่านรองแม่ทัพ เขาก็เอ่ยถามถึงเรื่องเด็กหนุ่มที่รักษาให้เขา
หมอกัวที่ตอบแบบหลบเลี่ยงก็ถูกฝูเหิงสงสัยขึ้นมา จึงได้สั่งให้เขาพาตัวเด็กหนุ่มมาพบเขาที่กระโจมทันที
เจินเหยาได้ยินก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ หมอกัวคงพูดสิ่งใดออกไป ให้คนเช่นฝูเหิงจับผิดได้เสียแล้ว
นางจำต้องเดินตามหมอกัวไปที่กระโจมของฝูเหิง เพราะกลัวว่าหมอกัวจะถูกเขาลงโทษ
ภายในกระโจมฝูเหิงนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง นางจึงคิดว่าเขาหลับอยู่จึงเดินเข้าไปใกล้ เพื่อตรวจดูบาดแผล เห็นว่าไม่ได้อักเสบอย่างที่นางคิดจึงได้วางใจ
ฝูเหิงเพียงแค่ได้กลิ่นกายของเจินเหยา ภายในอกเขาก็สั่นสะท้านออกมาอย่างยินดี แต่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองนาง
“มาแล้วหรือ” เขาเอ่ยเสียงเหยียบเย็นออกมา จนหมอกัวที่ยืนอยู่ข้างนางยังมีอาการสั่นอยู่น้อยๆ
“ขอรับ” นางปรับเสียงให้ทุ้มต่ำ เพื่อไม่ให้เขาจับได้
ฝูเหิงเห็น
