“ผมจาหามัมมี้”
“หาไม่ได้” คนเป็นผู้ใหญ่ปฏิเสธทันควัน
“ฮือ...”
คราวนี้เด็กชายร้องไห้ออกมาอีกครั้ง และเคลเมนต์ก็ได้แต่พยายามปลอบแก
“ห้ามร้องไห้ มามี้ไม่สบายนะ ถ้าไม่ให้มัมมี้พักผ่อน ต่อไปนายก็จะไม่มีมัมมี้อีกนะ”
“เหมือนที่ผมไม่มีแด๊ดดี๊ใช่ไหมฮะ”
คำถามนั้นทั้งๆ ที่ไม่ได้หมายถึงเขาแท้ๆ แต่เคลเมนต์ฟังแล้วทั้งเจ็บทั้งชาอย่างยากจะอธิบาย
“...อือ ใช่”
เขาตอบรับ และดูเหมือนจะทำให้เด็กชายพอเข้าใจขึ้นมาได้ลางๆ แล้วว่าไม่มีแม่นั้นคืออะไร
“...แง ไม่เอา ไม่เอา!”
เห็นเด็กอ้วนโวยวายเสียใจอย่างหนัก เคลเมนต์ก็ดึงร่างเด็กชายเข้ามากอดปลอบ
“งั้นก็ต้องเชื่อฟังฉัน วันนี้จะเข้าไปกวนมัมมี้ไม่ได้”
“...”
“อยากได้อะไรก็บอกฉัน”
“...”
“วันนี้ฉันดูแลนายเอง โอเคไหม”
เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน สามารถเรียกได้ว่าอ่อนโยนที่สุดแล้วในชีวิตนี้ สำหรับคนอย่างเคลเมนต์ ไวแอตที่จะสามารถพูดออกมาได้
ซึ่งดูเหมือนว่าการใจเย็น
