บทที่ 9 ปะทะอารมณ์กับจินนี่
1085 Words
บทที่ 9
ปะทะอารมณ์กับจินนี่
ตอนแรกฉันก็แค่แหย่เล่นแต่ไม่คิดว่าลูกชายเจ้าของร้านจะเขินขนาดนี้ เขารีบเดินนำฉันมาที่โต๊ะริมน้ำบรรยากาศดีอยู่ใกล้จุดเติมอาหารด้วย
"ต้องการอะไรเพิ่มเรียกได้เลยนะครับ"
"เดี๋ยวโจโจ้จะเรียกทั้งคืนเลยค่ะ"
"ยินดีเลยครับ"
หลังจากที่ลูกชายเจ้าของร้านเดินออกไป ฉันกับโจโจ้รีบหันมาสะกิดแขนกันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันอยู่สองคน หล่อขนาดนี้ไม่ให้พวกฉันเขินได้ยังไง
ระหว่างนั่งทานหมูกระทะบุฟเฟ่ต์เพลิน ๆ ฉันก็ต้องนั่งเอ๋อรับ
ประทานเพราะสมาชิกที่เดินเข้ามาอีกสองคนคือพี่สายฟ้ากับยัยจินนี่
"นั่นพี่สายฟ้ากับยัยมวนท้องนี่ ทำไมมากินที่นี่ล่ะ ไหนบอกจะไปกินปิ้งย่างเกาหลีบนห้างหรู ๆ ไง แกดูสิขนม"
"ก็เห็นมันพูดว่าอยากมากินร้านธรรมดา ๆ แบบพวกเราไม่ใช่หรือไง ก็สมควรแล้วล่ะที่พี่สายฟ้าจะพามา"
ฉันหันไปคุยกับโจโจ้จนพี่สายฟ้าเดินมานั่งโต๊ะข้าง ๆ ฉันจึงหันไปทักทายทั้งสองคนตามมารยาท ก่อนจะรีบลุกแล้วเดินไปตักแมงกะพรุนกับตับหมูมาเพิ่ม
"แกนี่มันชอบกินตับจริง ๆ แต่ฉันก็ชอบนะมันอร่อยมาก"
"ตอนเด็ก ๆ ฉันตัวเหลือง คุณป้าเลยทำเมนูตับให้ฉันกิน ก็มีพวกผัดตับ โจ๊กหมูใส่ตับอะไรพวกนี้ ฉันก็เลยชอบกินตับมาตลอดเลย"
ฉันพูดคุยกับโจโจ้ไม่ได้สนใจพี่สายฟ้าเลย เมื่อลูกชายเจ้าของร้านเดินมาทักทายพร้อมกับเอาน้ำปั่นที่เป็นซิกเนเจอร์ของร้านมาให้ ฉันสองคนรีบหันไปขอบคุณ
แต่สายตาของลูกชายเจ้าของร้านนี่สิมองมาที่ฉันอย่างมีความหวัง ฉันต้องทำยังไง ให้เบอร์เขาไปเลยไหม หรือว่าให้บ้านเลขที่ไปเลยดี
"เราชื่อขนมใช่ไหม?"
"ใช่ค่ะ"
"พี่ตามไอจีเราอยู่ ตามมาตั้งแต่วันที่เราไปประกวดร้องเพลงเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว"
"จริงเหรอคะ ขอบคุณนะคะ"
"ไว้เก็บร้านแล้วพี่ทักหานะครับ"
"คะ? ค่ะ ๆ"
เมื่อลูกชายเจ้าของร้านเดินออกไป ฉันกับยัยโจโจ้ก็ต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อพี่สายฟ้ามองมาที่ฉัน เขาไม่พูดไม่ยิ้มทำหน้านิ่ง ๆ ก็ดูน่ากลัว
"จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกมวนท้องยังไงก็ไม่รู้ แกจะกลับบ้านตอนไหนก็บอกนะ ฉันจะรีบไปส่งแก"
"ฉันยังไม่อิ่มเลยยังกินได้อีก แกไม่ต้องไปสนใจสายตาของพี่สายฟ้าหรอก แฟนเขาก็นั่งอยู่ข้าง ๆ อีกอย่างฉันจะโตแล้ว คุณป้าอนุญาตให้ฉันมีแฟนแล้วด้วย"
"แต่ฉันกับไอ้พายุไม่อนุญาตก็คือไม่ให้มี ถ้าจะมีพวกฉันสองคนต้องรู้สันดานมันก่อน"
"พี่สายฟ้ามายุ่งอะไรด้วยค่ะ ฉันยังไม่ได้คุยอะไรกับใครเลยแค่เขาทักมาก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้น จะดีไม่ดีคนที่ตัดสินคือฉันไม่ใช่พี่"
"ขนม!"
"ทำไมเธอพูดแบบนี้ล่ะขนม พี่สายฟ้าเขาเป็นพี่ชายเธอนะ
ถึงเธอจะไม่ใช่ลูกของคุณแม่แต่ยังไงเธอก็เป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยง
ก็น่าจะรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ฉันไม่อยากจะพูดจาอะไรแรง ๆ หรอกแต่เธอชอบทำให้พี่สายฟ้าโมโห เธอควรจะเกรงใจและหัดทำตัวให้มัน
ดี ๆ บ้างนะ"
ฉันหัวร้อนมาก สิ่งที่ยัยจินนี่มันพูดคืออะไร ที่ผ่านมาฉันทำอะไรไม่ดีเหรอ เรียนก็คือเรียนเล่นก็คือเล่น กิจกรรมฉันก็ตั้งใจทำ นอกจากเรื่องพี่ดิวพี่สายฟ้าก็ไม่เคยมาหงุดหงิดอะไรใส่ฉัน
ยิ่งครั้งนี้ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย การที่ลูกเจ้าของร้านเดินมาบอกว่าจะทักหามันก็เป็นสิทธิ์ของเขา คนที่คุยคือฉันถ้าเกิดเขาไม่ดีฉันก็แค่เลิกคุย
"แล้วมันเรื่องอะไรของเธอจินนี่? เธอมายุ่งเรื่องฉันทำไม
เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเถอะ"
"ขนมทำไมเธอพูดกับฉันแบบนี้ ฉันแค่เตือนเธอให้เธอรู้จักระวังตัว เธอเป็นแค่เด็กเก็บมาเลี้ยงแต่กลับมาปีนเกลียวกับพี่สายฟ้าแบบนี้ ถ้าพี่พายุไม่ป่วยเธอคงโดนไปแล้ว!"
"คิดว่าฉันกลัวหรือไง ถึงฉันจะนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ถ้าฉันไม่ผิดฉันก็ไม่ยอมหรอกนะ!"
ฉันกับจินนี่โต้เถียงกันไปมาจนฉันรู้สึกหมดความอดทน จึงชวนโจโจ้กลับแต่อาหารบนโต๊ะยังไม่หมด ฉันจึงเรียกลูกชายเจ้าของร้านมาให้เขาคิดค่าเสียหายทุกอย่าง แต่ปรากฏว่าวันนี้ลูกชายเจ้าของร้านจะรับผิดชอบโต๊ะฉันด้วยการให้ทานฟรี
ฉันหันไปยิ้มให้พี่สายฟ้ากับยัยจินนี่ก่อนจะมองอาหารบนโต๊ะ พี่สายฟ้าไม่ค่อยทานของปิ้งย่างเท่าไหร่ คิดว่าฉันดูไม่ออกหรือไงว่าตั้งใจจะมาดูฉัน
"ฉันกลับก่อนนะพี่สายฟ้า คืนนี้ว่าจะไปนอนกับพี่พายุที่โรงพยาบาล อีกอย่างวันนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดพี่จะมาตีฉันมาดุฉันไม่ได้ คุณป้ากลับมาแล้วเรื่องนี้ฉันจะให้คุณป้าเป็นคนตัดสินรวมทั้งตัวเธอด้วยจินนี่ ถ้าเธอคิดว่าตัวเองมีดีพอก็ทำให้คุณป้ายอมรับตัวเธอให้ได้สิ"
"ขนม! "
ฉันเลิกคิ้วอย่างผู้ชนะ ส่วนพี่สายฟ้าเอาแต่นั่งเงียบมองหน้าฉันด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาได้ ฉันเดินออกมาจากร้านจุดหมายปลายทางคือโรงพยาบาล ฉันไม่กลับบ้านเด็ดขาดเพราะกลัวว่าพี่สายฟ้าจะหาเรื่องอะไรฉันอีก
"แกนะแกไปเถียงพี่สายฟ้าแบบนั้น ถ้าเกิดพี่พายุรู้ขึ้นมาจะทำยังไง"
"ฉันเชื่อว่าพี่พายุไม่ว่าอะไรฉันรวมทั้งคุณป้าด้วย ฉันจะรายงานให้หมดเลยว่ายัยจินนี่เป็นคนยังไง"
"โอเคงั้นฉันไปด้วย ฉันจะช่วยพูดเอง เพื่อนฉันไม่ผิดใครก็อย่ามาแตะเพื่อนฉัน!"
- Writer
