-8-กฎ

1302 Words
-8- กฎ ร่างบางยืนนิ่งมองลูกบิดบานประตูใหญ่ เนื้อตัวสั่นเทาก่อนจะตัดสินใจยื่นมือเรียวเย็นเฉียบไปเคาะประตูสองครั้งเป็นมารยาทก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา ก๊อก~ ก๊อก~ ร่างบางเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานสีดำที่บ่งบอกถึงสไตล์​ของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี มีชายร่างสูงนั่งพิงพนักเก้าอี้นวมหันหลังให้เธออยู่เธอจึงไม่สามารถมองเห็นหน้าค่าตาเขาได้ "เอ่อ.. สะ...สวัสดีค่ะ" ร่างบางกล่าวทักทายเจ้าของบ้านตามมารยาท เมื่อเขาไม่ยอมหันมาหาเธอ "หนูชื่อพัดชานะคะ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากประเทศไทย ขอบคุณที่อุปถัมภ์หนูไว้นะคะ" พัดชาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อมที่สุด แต่เขาก็ยังไม่หันกลับมาเธอจึงคิดว่าเขาคงต้องการความเป็นส่วนตัวจึงเอ่ยขออนุญาตออกไป "ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" จังหวะเดียวกันกับที่ร่างบางกำลังจะหมุนตัวเดินออกไป เก้าอี้นวมราคาแพงก็หมุนกลับมาทำให้เธอต้องหันกลับไปมองอีกครั้ง หัวใจดวงน้อยกระตุก​วูบไปชั่วขณะเมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าคมคายที่เธอคุ้นเคยใบหน้าที่ไม่อยากจะจดจำแต่ก็ยากที่จะลืมเลือน​ "กะ...แก!" ร่างบางเผลออุทานออกมาด้วยความลืมตัว "หึ ตอนนี้ฉันเป็นผู้ปกครองเธอนะ ถ้ายังอยากมีชีวิตไปเรียนหนังสือเธอก็ควรจะเอาใจฉันไว้นะเผื่อฉันจะเมตตา" มาเฟียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาตามเคย สายตาคมจ้องมองร่างบางอย่างพิจารณา​ "คนอย่างแกมันไม่เคยมีความเมตตาให้ใครหรอก!!" พัดชาตะโกนตอบกลับอย่างเหลืออดความเคียดแค้นในใจของเธอนั้นไม่เคยจางหายไปเลยสักนิด "อึก!" ร่างบางเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อคริสเตียนเดินมาบีบปลายคางเรียวเล็กอย่างแรงจนใบหน้าหวานเชิดขึ้นไปตามแรง "ใช่ แต่เธอควรรู้นะว่าจุดจบของคนที่กล้ามาท้าทายฉันมันจะเป็นยังไง!" มาเฟียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟันเมื่อหญิงสาวแสดงท่าทียโสโอหังกับเขา "อ่อย..อัน!" มือเรียวพยายามแกะมือหนาออกจากปลายคางอย่างทุลักทุเล​แต่ก็ไม่ทำให้มือหนาคลายออกเลยแม้แต่น้อย พลั่ก!! ร่างบางลงไปกองกับพื้นตามแรงเหวี่ยงของฝีมือมาเฟียหนุ่ม ทำให้สะโพกมนกระแทกพื้นอย่างแรง "โอ๊ย!!" พัดชาได้แต่ลูบก้นตัวเองป้อย ๆ เมื่อความเจ็บปวดเริ่มแล่นเข้ามาสู่ร่างกาย "ไสหัวไปซะ และถ้าจะอยู่ที่นี่เธอต้องทำตามกฎและคำสั่งของฉัน!" มาเฟียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งออกคำสั่ง "ทำไมต้องทำในเมื่อฉันเองก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ แก.." พัดชากลืนคำพูดลงไปในลำคอทันทีเมื่อคริสเตียนจ้องมองมาด้วยสายตาเอาจริง "คุณเป็นคนวางแผนเรื่องบ้าๆนี่ใช่ไหม" "ชีวิตเธอเป็นของฉัน โอกาสที่เธอได้จากฉันคือการที่เธอยังมีลมหายใจอยู่จนถึงวินาทีนี้แต่ถ้าเธอไม่อยากได้โอกาสจากฉัน ฉันจะไม่ได้ฆ่าแค่เธอแต่ฉันจะฆ่าทุกคนรอบๆตัวเธอ" ร่างบางยืนกำมือแน่นด้วยความเคียดแค้นเธอไม่สามารถ ต่อกรอะไรกับผู้ชายคนนี้ได้เลย ถึงแม้เธอจะยอมตายเพื่อให้หลุดพ้นจากขุมนรกนี้ แต่เธอก็ไม่สามารถดึงคนที่เธอรักเข้ามาตายไปพร้อมกับเธอได้และเธอเชื่อว่าเขาจะทำมันจริงๆถ้าหากเขาต้องการเพราะผู้ชายอย่างเขามันไม่มีคำว่าปราณีอยู่แล้ว "ฉันขอตัวนะคะ" เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นพัดชาจึงเลือกที่จะสงบปากสงบคำตัวเองเอาไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง ทันทีที่เปิดประตูมาก็เจอกับชายชุดดำหน้าตาคุ้นเคยอย่างคาลวินรออยู่ "ผมจะพาคุณไปที่ห้องและระหว่างทางจะอธิบายกฎที่คุณต้องทำตามให้ฟังและหวังว่าคุณจะทำตามกฎนะครับ" พัดชาเดินตามร่างสูงใหญ่ไปยังชั้นสองของบ้านเงียบๆในขณะที่อีกฝ่ายก็อธิบายกฎเกณฑ์ต่างๆด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ด้านขวาจะเป็นห้องทำงานของนาย ส่วนประตูติดกันจะเป็นห้องนอนของนายซึ่งห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต โต๊ะอาหารจะตั้งเป็นเวลาเดี๋ยวป้าแอนนี่จะแจ้งรายละเอียดตรงนี้ให้คุณอีกที และหน้าที่ของคุณที่อยู่ที่นี่คือดูแลนายทำตามที่นายสั่ง ตอนเช้าจะมีคนไปส่งคุณที่มหาวิทยาลัยและรอกลับ" "เอ่อ...แต่ฉันอยากไปกลับเองได้ไหม" "เรื่องนั้นคุณคงต้องคุยกับนายเองเรื่องหลักๆก็จะมีประมาณนี้ สัมภาระของคุณอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้วขาดเหลืออะไรก็บอกป้าแอนนี่ได้เลยผมขอตัว" บอดี้การ์ดหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องบานหนึ่งก่อนจะเดินแยกออกไปอีกทาง พัดชาเปิดบานประตูที่เดาไว้ว่าน่าจะเป็นห้องของเธอเข้าไปด้านใน ภายในตกแต่งด้วยโทนสีขาวทองเรียบๆสไตล์ยุโรปตรงกลางห้องมีกระเป๋าสัมภาระของเธอวางไว้ ร่างบางเดินไปทรุดตัวลงบนเตียงขนาดใหญ่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพายออกมาติดต่อหาเพื่อนๆของเธอ ทั้ง พิมพ์ดาวและปลายฟ้าทั้งสองส่งรูปคู่กับโฮสต์แฟมิลี่มาอวดกันยกใหญ่เนื่องจากทั้งสองได้โฮสต์ที่เป็นเหมือนครอบครัวจริงๆ หญิงสาวได้แต่คิดน้อยใจตัวเองทำไมโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งเธอนัก แต่ในเมื่อหนีไม่ได้เธอก็จะเผชิญ​หน้าที่จะอยู่กับมัน ก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~ "ป้าเองค่ะหนูพัดได้เวลาทานข้าวเย็นแล้วนะคะ" "พัดยังเจตแล็กอยู่เลยไว้ค่อยกินได้ไหมคะ" หญิงสาวตะโกนกลับไปอย่างไม่ดังมากนัก "ป้าว่าอย่าให้นายท่านรอดีกว่านะคะ" แม่บ้านวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เพราะเธอทำงานรับใช้เขามานานจึงรู้ดีว่าหากพัดชาไม่ลงไปจะเกิดอะไรขึ้น "ก็ได้ค่ะ ป้าลงไปก่อนเลยเดี๋ยวพัดตามลงไปนะคะ" พัดชานั่งทำใจที่จะเผชิญหน้ากับปีศาจร้าย อยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจ​เดินลงไปยังห้องอาหาร "ขอโทษที่ลงมาช้าค่ะ" เมื่อเห็นเขานั่งรออยู่ที่หัวโต๊ะเธอจึงรีบเอ่ยขอโทษเพื่อตัดปัญหาที่จะตามมาหากเธอจะต้องอยู่ร่วมกับเขาการทำให้เขาไม่พอใจคงไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับเธอนัก เมื่อเธอและเขานั่งประจำที่แล้วแม่บ้านก็ทำหน้าที่ยกอาหารมาเสิร์ฟในจานมีสเต็กกับสลัดผักเคียงมา หญิงสาวก้มหน้าก้มตาทานอาหารเงียบๆไม่เงยหน้าขึ้นมาจากจานเลยเพราะตอนนี้ทั้งห้องอาหารมีเพียงเขาและเธอเท่านั้น แม่บ้านทยอยแยกย้ายกันออกไปตั้งแต่วางอาหารเสร็จ "คือว่า.." หญิงสาวตัดสินใจวางรวบมีดกับส้อมไว้ในจานเพื่อบ่งบอกว่าอิ่มแล้ว ก่อนจะเงยหน้าไปมองเจ้าของใบหน้าคมคายด้วยความประหม่า "ฉันขอไปกลับมหาวิทยาลัยเองได้ไหม" คริสเตียนละสายตาจากอาหารขึ้นมามองหน้าพัดชาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก "เธอคิดว่าสถานะของเธอมีสิทธิ์อะไรมาขอฉัน" น้ำเสียงเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกทำให้พัดชาได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบสายตา "ถ้าอยากได้ก็ต้องแลก"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD