กำราบพยศรักร้ายนายมาเฟีย

-6-ร่องรอย

-6-

ร่องรอย

แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ที่เล็ดลอดเข้ามาในห้องนอนสีขาวสะอาดตาปลุกให้ร่างบางที่กำลังนอนหลับไหลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย ทันทีที่ขยับร่างกาย ความเจ็บปวดก็ตรงเข้าเล่นงานใจกลางความสาว

"โอ๊ย!!!" พัดชาตัวงอทันทีที่รู้สึกได้ถึงความฉีกขาดตรงใจกลางความเป็นสาวของเธอ ร่างบางรวบรวมแรงที่มีดันร่างกายที่บอบช้ำขึ้นพิงหัวเตียงเพื่อสำรวจรอบๆห้อง ห้องนอนสีขาวสะอาดตาขนาดกะทัดรัดที่คุ้นเคยบ่งบอกว่าที่นี่คือคอนโดของเธอเองเมื่อนั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นได้สักพักจึงเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางตรงหัวเตียงเพื่อติดต่อกับเพื่อนๆของเธอ

แต่ก็ต้องสะดุดกับข้อความไลน์จากบุคคลปริศนาที่ถูกส่งเข้ามาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

'ถ้าสิ่งที่รับรู้แพร่งพรายไปให้คนอื่นคนรอบตัวเธอจะต้องเจอมากกว่าที่เธอเจอ และอย่าคิดที่จะหนีเพราะถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น'

มือบางเย็นเฉียบเมื่อได้อ่านข้อความคุกคามที่เธอรู้ดีว่าใครเป็นคนส่งมาเขาไม่คิดจะปล่อยเธอไปจริงๆ

ครืด ครืด~~

พัดชาสะดุ้งตัวโยนหลุดออกจากภวังค์เมื่อโทรศัพท์ในมือสั่นเตือนว่ามีสายเรียกเข้า เธอจึงหยิบมาดูพบว่าเป็นพิมพ์ดาวที่โทรเข้ามา

ติ๊ด!

'ฮัลโหลว่าไง' พัดชาพยายามกรอกเสียงลงไปในสายให้เป็นปกติมากที่สุด

'ว่าไงอะไรกัน นี่แกหายไปไหนมาติดต่อไม่ได้ตั้งสามวัน' พิมพ์ดาวโวยวายทันทีที่เพื่อนสนิทรับสายหลังจากที่พยายามติดต่ออยู่หลายวัน

'พอดีโทรศัพท์เสียน่ะ พึ่งจะซ่อมเสร็จ'

'ถามจริง? แกไม่คิดจะติดต่อมาบอกพวกฉันหน่อยรึไงไปหาที่คอนโดก็ ไม่เจอ'

'เอาน่า พอดีไปทำธุระต่างจังหวัดมาด้วย ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วงฝากบอกพวกนั้นด้วยนะฉันสบายดี'

'โอเค ไม่เป็นไรก็ดีแล้วเดี๋ยววันนี้ฉันเข้าไปหาอยู่คอนโดรึเปล่า' พัดชาเงียบไปก้มมองร่างกายตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยช้ำจากการกระทำอันป่าเถื่อนของปีศาจร้ายด้วยความแค้น 'ฮัลโหล! แกได้ยินที่ฉันถามไหมเนี่ย'

'ดะ...ได้ยิน แต่แกไม่ต้องมาหรอกฉันพึ่งกลับมาอยากพักผ่อนสักหน่อยไว้ดีขึ้นจะไปหานะ'

'ตามใจแก ว่าแต่เอกสารไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนแกเตรียมครบแล้วใช่ไหมวันศุกร์นี้ต้องไปยื่นให้อาจารย์แล้วนะ' หญิงสาวตาตื่นเพราะเธอลืมไปสนิทถึงเรื่องนี้

'เรียบร้อยแล้ว งั้นเจอกันวันศุกร์เลยแล้วกันนะ'

'เอางั้นก็ได้ มีอะไรก็บอกพวกเรานะ'

'รู้แล้วๆ ขอบใจมากนะ'

พัดชากดวางสายจากเพื่อนสนิทเพื่อไปจัดการเตรียมเอกสารให้เรียบร้อย ในโชคร้ายยังมีโชคดีอย่างน้อยระหว่างที่เธอไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเธออาจจะลืมเรื่องราวเลวร้ายนี้ไปก็ได้ พัดชาลุกขึ้นไปหยิบเสื้อฮู๊ดตัวหนากับ

กางเกงวอร์มขายาวมาใส่เพื่อปกปิดร่องรอยช้ำก่อนจะเดินลงไปที่ร้านขายยาหน้าคอนโด

"สอบถามได้นะคะ" เภสัชกรเอ่ยถามเมื่อร่างบางเดินเข้ามาในร้าน

"เอ่อ...เอายาคุมฉุกเฉินกล่องหนึ่งค่ะ"

"เอาแบบหนึ่งเม็ดหรือสองเม็ดดีคะ?"

"แบบหนึ่งเม็ดก็ได้ค่ะ" เภสัชกรเดินไปหยิบยาคุมฉุกเฉินมาหนึ่งกล่องพร้อมกับแนะนำวิธีการทานให้หญิงสาวก่อนที่จะชำระเงินและเดินออกไป

พัดชากลืนยาเม็ดสีขาวลงคอทันทีที่กลับมาถึงห้อง อย่างน้อยๆสิ่งที่เกิดขึ้นจะต้องไม่มีผลตามมาทำร้ายเธออีกเพราะเธอกำลังจะไปเริ่มต้นใหม่ในอีกไม่กี่วันนี้แล้วทิ้งเรื่องราวทุกอย่างเอาไว้ที่นี่

@ประเทศเยอรมนี​

"ผมให้คนไปส่งเธอที่คอนโดเรียบร้อยแล้วครับ" คาลวินรายงานเจ้านายตามคำสั่งที่ได้รับ เมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มไม่พูดอะไรเขาจึงรายงานต่อ "เมื่อช่วงบ่ายเธอลงมาซื้อยาที่ร้านขายยาใต้คอนโดครับคิดว่าน่าจะเป็นยาคุมฉุกเฉิน"

"หึ!" มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอหนาเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

"ผมให้คนเฝ้าติดตามเธอยี่สิบสี่ชั่วโมงตามคำสั่งเรียบร้อยครับ ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบคาลวินก็เดินออกไปจากห้องทำงานหรูของบริษัทคริสเตียนอินเตอร์เนชันแนล​

หลังจากเสพสมร่างกายของหญิงสาวจนพอใจมาเฟียหนุ่มก็บินตรงกลับมาประเทศเยอรมนีทันที โดยสั่งให้คนไปส่งเธอที่คอนโดและคอยจับตาดูเธอไว้ไม่ให้คลาดสายตา

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือโชคชะตากลั่นแกล้งพัดชาที่ทำให้บริษัทใหญ่ของมาเฟียหนุ่มตั้งสาขาหลักอยู่ที่เยอรมนีพอดี ซึ่งเขาจะจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่เป็นหลัก แต่ก็จะมีบินไปมาระหว่างประเทศต่างๆเพื่อดูงานและเจรจาธุรกิจบ้างเป็นครั้งคราว

"มหาวิทยาลัยเค" คริสเตียนเปิดแฟ้มเอกสารที่มีข้อมูลของพัดชาอย่างละเอียด เธอสอบชิงทุนมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยเค เป็นนักเรียนที่กิจกรรมเด่น ฐานะทางบ้านปานกลางแต่หาเงินเรียนด้วยตัวเองโดยการรับจ้างถ่ายแบบหรือรีวิวสินค้าต่างๆเพราะหน้าตาที่น่ารักสดใสทำให้เธอค่อนข้างจะเป็นที่นิยมในโซเชียลของประเทศไทย​

มาเฟียหนุ่มปิดแฟ้มเอกสารแล้วลงไปกลางโต๊ะทำงานก่อนจะหยิบบุหรี่ราคาแพงมาสูบปล่อยควันขาวคลุ้งไปทั่วห้องทำงาน แค่คิดถึงกลิ่นเลือดกลิ่นคาวจากตัวสาวแรกแย้มก็ทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง ยอมรับเลยว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เขาจะเอาโดยไม่ใส่ถุงยางต่อให้จะเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ก็ตามเพราะไม่ต้องการให้มีปัญหาตามมาทีหลัง ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเลือกที่จะไม่ป้องกัน กับเธอ

"หาผู้หญิงมาคนหนึ่ง" มาเฟียหนุ่มกดโฟนโทรไปยังคาลวินที่นั่งประจำที่อยู่โต๊ะทำงานหน้าห้องเมื่อร่างกายทนความกระสันไม่ไหว มาเฟียหนุ่มจึงต้องการปลดปล่อยกับใครสักคนส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกดารานางแบบแถวหน้าของวงการซึ่งแน่นอนว่าผู้หญิงพวกนั้นรู้เพียงแค่ว่าเขาเป็นนักธุรกิจแนวหน้าของประเทศ ไม่มีใครรู้จักตัวตนเขามากไปกว่านี้เพราะคนที่รู้มากกว่านี้ล้วนแต่จากโลกนี้ไปหมดแล้วทั้งสิ้น มีเพียงเธอที่เขาให้โอกาสแต่จะเรียกว่าโอกาสก็ไม่ถูกเพราะเขาติดใจเซ็กซ์และเรือนร่างของเธอมากกว่า