Intro
961 Words
Intro
"พัดไหวปะเนี่ย" เสียงพิมพ์ดาวเพื่อนนักศึกษาชั้นปีที่สองในกลุ่มถามเพื่อนสนิทตัวเองด้วยความเป็นห่วง
"ไหวๆ เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บ"
"ให้ไปเป็นเพื่อนไหม"
"ไม่ต้องๆ แค่นี้เองเดี๋ยวมานะ" พัดชา ตอบแบบขอไปทีเพราะไม่ต้องการให้เพื่อนๆมาเป็นห่วงเธอจนหมดสนุกกัน เพราะวันนี้เธอและเพื่อนอีกสองคนสอบชิงทุนไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่เยอรมนีได้โดยจะออกเดินทางในอาทิตย์หน้า วันนี้พวกเธอจึงตั้งใจจะมาเลี้ยงฉลองกันที่ผับแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ
ปึก!
"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ" เพราะมัวแต่มองหาทางไปห้องน้ำเธอจึงไม่ทันได้สังเกตบุคคลที่กำลังเดินสวนมา ทำให้ชนเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างจัง พัดชาเงยหน้ามองเจ้าของอกแกร่งที่เธอชนเข้าเมื่อสักครู่นี้ แต่ร่างกายก็เหมือนจะหยุดชะงักไปชั่วขณะ เพราะทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาปลายกระบอกปืนนับสิบกระบอกก็จ่อมาที่เธอ "อะ...เอ่อ ข...ขอโทษนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจ"
เธอเปลี่ยนเป็นพูดภาษาอังกฤษแทน เนื่องจากบุคคลตรงหน้ามีหน้าตาออกไปทางยุโรป และมีบอดี้การ์ดรายล้อมอีกนับสิบลักษณะเหมือนพวกมาเฟียแถบยุโรปไม่มีผิดทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากฝ่ายตรงข้าม มาเฟียหนุ่มเพียงแค่ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้บอดี้การ์ดเหล่านั้นลดปืนลง และเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยไม่ได้ปรายตามองเธอแม้แต่นิด พัดชายืนตัวแข็งกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไปสักพักก่อนจะรีบดึงสติกลับมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระอย่างที่ตั้งใจไว้
"ทำไมไปนานจัง นึกว่าหลับในห้องน้ำแล้ว" ปลายฟ้าถามขึ้นขณะที่พัดชาเดินกลับมาหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้
"หาทางไปห้องน้ำไม่เจอย่ะ!" พัดชาเลือกที่จะไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนๆฟังเพราะเกรงว่าทุกคนจะตกใจ 'ขอโทษไปแล้วคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง' พัดชาคิดในใจ
เธอสลัดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ออกไปแล้วหันกลับมาสนใจแก้วเหล้าในมือต่อ ก่อนจะโยกตัวไปตามจังหวะดนตรีในผับที่ปลุกอารมณ์ของเธอให้กลับมาสนุกอีกครั้ง
"เอ้า ชน!!!" เสียงแก้วกระทบกันนับสิบใบเพื่อดื่มฉลองให้กับ พัดชา พิมพ์ดาว และปลายฟ้าที่ได้ไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน
"ไปเรียนนะคร๊าบบบ ไม่ใช่กลับมามีผัวกันหมดแล้ว" พีชเพื่อนผู้ชายในกลุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกล้อขณะที่มือก็กระดกแก้วเหล้าเข้าปากในรวดเดียว
"วันชอตก็มาว่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ" ทุกคนในกลุ่มพูดคุยกันด้วยบรรยากาศที่สนุกสนานโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนมองลงมาจากบนชั้นสองพื้นที่ VVIP ของผับ
เมื่อถึงเวลาผับใกล้ปิดทั้งหมดจึงตกลงแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน บางคนที่ยังพอมีสติก็อาสาไปส่งคนที่เมา
"พัดกลับไงอะ" พีชถามขึ้น ถึงแม้คืนนี้เจ้าตัวจะดื่มเยอะพอสมควรแต่ก็เพราะเป็นคนคอแข็งจึงพอมีสติอยู่บ้าง
"แท็กซี่แหละ ขับรถกลับดีๆนะเว้ย"
"ไหวปะเนี่ย ให้ไปส่งป่าว" พีชถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวแกต้องไปส่งพวกเต้อีก และทางกลับแกกับฉันคนละทางเลย เดี๋ยวเรียกแท็กซี่กลับนี่แหละฉันไม่ได้เมาขนาดนั้น" พัดชาปฏิเสธที่จะให้พีชไปส่ง เพราะปกติเวลามาดื่มกันเธอก็นั่งแท็กซี่กลับเองจนเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว
"โอเคๆ ถึงห้องละส่งข้อความมาบอกด้วย"
ทุกคนแยกย้ายกันไปที่รถของตัวเอง พัดชาจึงเดินมารอแท็กซี่ตรงทางเข้าผับเพื่อกลับคอนโดของตัวเอง ขณะรอรถจู่ ๆ ก็มีรถยุโรปราคาแพงมาจอดตรงหน้าเธอ ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเธอจึงเลือกที่จะถอยหลังให้ออกห่างจากรถดังกล่าวก่อนจะมีชายชุดดำลงมาจากรถ
"เจ้านายผมต้องการพบคุณ"
"เจ้านายคุณเป็นใครฉันไม่รู้จักค่ะ แล้วก็ไม่คุยด้วย ขอตัวก่อนนะคะ" พัดชาตั้งท่าจะเดินหนีแต่ก็ช้ากว่าคนที่คว้าแขนเธอเอาไว้ "ปล่อยนะ คุณเป็นใครฉันไม่รู้จัก คุณจำผิดคนแล้วมั้งคะ" พัดชาเลือกที่จะตอบกลับอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจตอนนี้ร้อนรุ่มไปหมด
"คิดว่าเดินชนฉันแล้วจะจบง่ายๆงั้นเหรอ" ประโยคถัดมาทำให้เธอเริ่มเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆอีกครั้ง ครั้นมองไปที่ดวงตาคู่นั้นก็ทำให้ความจำของเธอกลับมาทันที เขาคือมาเฟียที่เธอเดินชนหน้าห้องน้ำเมื่อตอนหัวค่ำนี้เอง
"คุณ!! แต่ฉันขอโทษคุณไปแล้วนะคะ แล้วฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คุณต้องการเรียกค่าเสียหายจากฉันหรือไงคะ" เมื่อฝ่ายตรงข้ามไม่ตอบเธอจึงตัดสินใจเองโดยการใช้มืออีกข้างเปิดกระเป๋าหยิบธนบัตรออกมาจำนวนหนึ่ง ทั้งๆที่รู้ว่าผู้ชายมาดมาเฟียคนนี้ไม่น่าจะอยากได้เงินจากเธอ "ฉันมีแค่นี้ คุณเองก็ไม่ได้เสียหายอะไรแค่นี้ก็พอใช่ไหมคะ"
"หึ" มีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอของเขาเท่านั้น ดวงตาคมที่ลึกลับบวกกับน้ำเสียงที่สุขุมทำให้พัดชาเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง "เงินแค่นี้มันไม่พอหรอก"
- Writer
