สองสัปดาห์ต่อมา
"พ่อขา..." เรียวปากเอิบอิ่มคลี่ยิ้มทันทีที่พบกับคนที่เธอสุดแสนจะคิดถึง
ไอติมก้าวขาเร็วๆ ไปยังบิดาที่ในตอนนี้อยู่ในชุดเครื่องแบบของโรงพยาบาลซึ่งนั่งเล่นอยู่บริเวณสวนด้านล่างที่เต็มไปด้วยต้นไม้ให้ร่ม
"คิดถึงจังเลยค่ะ" ไอติมคุกเข่าตามด้วยการสอดแขนเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อ ซึมซับความอบอุ่นเอาไว้อย่างรวดเร็ว แม้เธอจะไม่ชอบกลิ่นยาโรงพยาบาลที่ติดตามเนื้อตัวของท่านก็ตาม
"รัดพ่อซะแน่นเลยไอ แรงเยอะไปไหมลูก" คำพูดของคนป่วยที่พูดไปยิ้มไปส่งผลให้ทั้งไอติมและภูพิงค์อมยิ้มออกมา หนุ่มหล่อรีบยกมือไหว้ทั้งที่ในมือหิ้วถุงผลไม้ ซึ่งผู้ถูกไหว้ก็ยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่นเหมือนที่ผ่านมา
"ตัวเล็กแค่นี้แต่แรงเยอะใช้ได้เลย จริงไหมลูก...ภู"
"จริงครับพ่อ ไอติมน่ะหญิงแกร่ง"
"ฮ่าๆ" ผู้ป่วยเปล่งเสียงหัวเราะอย่างชอบใจ ทำคนที่กอดไม่ยอมปล่อยยิ้มตาม
"ก็ไอคิดถึงคุณพ่อม๊ากมากนี่คะ คิดถึงที่สุดเลย"
"ปากหวานตล
