"ป้าพิน!"
"เนย มาแล้วเหรอลูก"
ฉันเดินเข้าไปกอดผู้เป็นป้าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเกือบปีด้วยความคิดถึง
"สวัสดีครับ" พี่นธีเอ่ยและยกมือไหว้ป้าฉันอย่างมีมารยาท ท่านจึงพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"พ่อล่ะคะ"
"หมอกำลังตรวจเอกซเรย์สมองกับกระดูก แต่คงไม่มีอะไรอันตรายแล้วล่ะ ที่ตกบันไดเพราะความดันต่ำทำให้หน้ามืด ตอนป้าไปเจอคงจะหลังจากตกลงมาไม่นานพอดี" ป้าอธิบายให้ฉันฟังขณะที่ฉันตอนนี้บีบมือท่านเอาไว้จนชุ่มเหงื่อ
แต่พอได้ยินว่าไม่อันตรายมันก็รู้สึกดีขึ้น
"เนย บอกป้ามาได้มั้ยว่าโกรธอะไรพ่อเรา" ป้าพินขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นมองฉันอย่างสงสัย
"..." ฉันเม้มปากเจ้าหากันเพราะความลังเล ไม่รู้ว่ามันควรเล่าดีหรือเปล่า พอหันไปมองพี่นธีที่ยืนอยู่ห่างกันออกไปเขาก็มองมานิ่งๆ
"เดี๋ยวจะลงไปเอากุญแจรถ มีคนเอารถมาให้แล้ว" เขาคงให้คนที่บ้านเอารถมาให้ใช้ล่ะมั้ง
"ค่ะ พี่ไปพักผ่อนอยู่ที่บ้านก็ได้นะ อย่ามาลำ
