เวหาอนุญาตให้หญิงสาวเข้าพบ เพียงไม่นานร่างบางที่ยังอยู่ในความทรงจำของชายหนุ่มก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขา พลอยนภัสมองไปที่ใบหน้าคมสันที่บัดนี้ดูโทรมลงอย่างชัดเจน เหมือนกับว่าเจ้าของร่างไม่ได้สนใจที่จะดูแลตนเองเท่าที่ควร เธอแปลกใจเหลือเกิน เหตุใดเพล์บอยหนุ่มอย่างเขาจึงมีสภาพเช่นนี้
“คงมีความสุขมากสินะที่ได้ทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง” พลอยนภัสกล่าวกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน
“ผมขอโทษ” เวหาเอ่ยออกมาจากใจจริง นี่เป็นความรู้สึกที่ทำให้เขามีสภาพดังเช่นทุกวันนี้ เขาไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตเพล์บอยได้ตามปกติ ในใจของเขามัวแต่พะวงถึงสิ่งที่เขาทำกับพลอยนภัส
“ล้านคำขอโทษมันก็ไม่พอกับสิ่งที่คุณทำกับฉันหรอก คุณหลอกให้ฉันรัก แล้วคุณก็ทิ้งฉันไปอย่างไม่มีเยื่อใย คนเลวๆ แบบคุณมันไม่สมควรมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ” พลอยนภัสเอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ เธอรักผู้ชายคนนี้ แต่เขากลับทำร้ายเธออย่างเลือดเย็น แต่พอเธอมาเจอหน้าเขา
