“คุณพ่อขา คุณแม่ขา เอวาสงสารคุณตาค่ะ” เด็กน้อยมองไปที่ขอทานคนนั้นตาละห้อย
“ฮือ..” เวหามองบุตรสาวด้วยความแปลกใจ
“แล้วเอวาจะทำยังไงคะ” พลอยนภัสเอ่ยถาม เพราะเธอต้องการรู้ว่าบุตรสาวตัวน้อยกำลังคิดจะทำอะไรอยู่
“เอวาอยากให้ร่มกับคุณตา แล้วก็เอวาขอค่าขนมของวันนี้ได้มั้ยคะ” เด็กหญิงเอวารินรีบตอบผู้เป็นมารดาทันที
“แล้วหนูจะเอาค่าขนมไปทำไมคะ” พลอยนภัสถามหยั่งเชิงเพื่อความแน่ใจ เธอมั่นใจว่าเธออ่านความคิดของบุตรสาวออก แต่เธออยากจะฟังให้ชื่นใจ
“หนูจะให้คุณตาค่ะ วันนี้ทั้งวันหนูจะไม่กินขนมนะคะ” เด็กหญิงเอวารินกล่าวด้วยแววตาวิงวอน เพื่อให้มารดายอมให้ค่าขนมกับเธอ
“โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวแม่เอาร่มให้ แล้วก็นี่ค่ะตังค์” พลอยนภัสหยิบเงินจำนวนสองร้อยบาทส่งให้บุตรสาว พร้อมทั้งหันไปหยิบร่มที่วางอยู่เบาะหลังมาให้เด็กน้อย เวหามองมาที่บุตรตัวน้อยด้วยความภูมิใจ สิ่งที่บุตรสาวของเขาทำนับเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน
