“ก็คนมันรักไปแล้ว จะให้ถอยมันก็ยาก” เวหาปดออกไปหน้าตาเฉย ร้อยทั้งร้อยของผู้หญิง เมื่อได้ยินคำว่ารักมักจะใจอ่อนเสมอ
“โกหกหน้าไม่อาย หยุดพูดจาแบบนี้ได้แล้ว ฉันไม่มีวันเคลิ้มไปกับคุณแน่นอน” พลอยนภัสยังคงย้ำสิ่งที่เธอเอ่ยก่อนหน้านี้
“ผมคงหยุดไม่ได้ จนกว่าผมจะได้เป็นเจ้าของหัวใจคุณ รอรับมือกับผมให้ดีแล้วกันนะครับ คุณพลอยคนสวย” เวหากล่าวก่อนที่จะวางสายลงไป ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ถ้อยคำหวานที่เขาพ่นออกมาเมื่อสักครู่มันคือคำโกหกคำโต ที่เพล์บอยหนุ่มอย่างเขาใช้หลอกผู้หญิงมานักต่อนักแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ดูท่าแล้วเขาคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก ก่อนที่เธอจะตกหลุมพรางของเขา
เมื่อพลอยนภัสวางสายไปแล้ว หญิงสาวก็รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก เพราะเธอกำลังตกเป็นเป้านิ่งของใครบางคนอยู่ ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าเขาพยายามเข้ามาหาเธอด้วยจุดประสงค์อะไร เพราะการที่ผู้ชายจะตกหลุมรักผู้หญิงได้มันต้องใช้เวลา นี่อยู่ดีๆ ผู้ชายคนนี้ก็มาสารภาพรักกับเธอ ซึ่งเธอไม่ไว้ใจเขาเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะซื้อกระเป๋าราคาแพงแสนแพงมาให้เธอก็ตาม
หลังจากเมื่อตริตรองอยู่นาน พลอยนภัสก็เดินไปหาเจนจิราที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์
“คุณเจนคะ พรุ่งนี้ถ้ามีใครส่งของมาให้พลอย อย่าเพิ่งให้เขากลับนะคะ” พลอยนภัสกล่าวกับเจนจิราด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“ได้ค่ะ คุณพลอย ว่าแต่ว่ามีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าคะ” เจนจิราเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของหญิงสาว เธอก็รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนร่วมงานไม่น้อย
“พลอยแค่อยากรู้ว่าใครกำลังเล่นตลกกับพลอยอยู่”
“ถ้างั้นถ้าพรุ่งนี้เขามาเจนรีบโทรหาคุณพลอยเลยนะคะ” เจนจิรารับคำทันที