"...แล้วมึงไม่รู้สึกเบื่อหรือไงจี ที่ต้องตามเทคแคร์ผู้ชายที่อยู่ในสถานะเพื่อนแม่งตลอดเวลา คือเอาจริงๆนะ มันก็ไม่ใช่หน้าที่ที่เพื่อนควรทำปะวะ"
"..." ฉันเงยหน้ามองสบตากับมะปรางทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
"...กูก็ห่วงมึงแหละ เห็นมึงแม่ง เดือดร้อนเพราะมันทุกอย่างเลยไง ...หรือไม่ใช่?"
"กูชินแล้วมั้ง" ฉันยิ้มกลับให้มันเพียงนิด มองก๋วยเตี๋ยวในชามแล้วมีความรู้สึกว่า ไม่อยากนั่งทานอีกต่อไป
"มึงไม่รู้สึกเบื่อเลยหรือไง ที่ทุกครั้งไอ้หมอนั่นเอง ก็ตามวุ่นวายกับชีวิตของมึงอยู่เหมือนกัน" ฉันเริ่มมีความรู้สึกแล้วว่า เหมือนมะปรางจะมองเหมือนเคืองๆฉัน ไม่รู้ดิ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แต่ทว่าในตอนนี้ ฉันกลับมีความรู้สึกแบบนั้น ผู้หญิงด้วยกันมันอ่านกันแม่งโคตรง่ายเลย
"กูคงชินแหละมั้ง" คราวนี้ฉันวางตะเกียบลงบนชาม คว้ากระเป๋ามาคล้องที่บ่า ก่อนจะหยัดกายลุกจากที่นั่ง
"อิ่มแล้วเหรอ?"
"อื้ม.." ฉั
