หวันยิหวารีบปาดน้ำตาจากสองแก้ม เมื่อประตูห้องนอนถูกผลักให้เปิดออก โดยที่ไม่มีเสียงเคาะเตือนล่วงหน้าแม้แต่น้อย
ร่างสูงใหญ่คุ้นตาของผู้ชายใจร้ายปรากฏขึ้น เขาปิดประตูห้องตามหลัง ก่อนจะเดินมาหยุดที่ข้างเตียง
“หวัน... พี่มารับเธอกลับนครฯ”
ดูเถอะ นี่เขายังทำร้ายหัวใจของหล่อนไม่พอหรือไง
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา มองด้วยสายตาที่เจ็บปวด
“หวันจะไม่กลับไปนครฯ ค่ะ และหวันต้องการหย่าด้วย”
“พี่ไม่มีวันหย่ากับหวันหรอก”
หล่อนหัวเราะออกมา น้ำตาซึมอยู่ในดวงตา ขณะมองเขาอย่างตัดพ้อ
“เมื่อก่อนหวันคิดว่าหากหวันพยายาม พี่ตะวันก็จะหันมามองหวัน และรักหวันบ้างในสักวัน แต่ตอนนี้หวันรู้แล้วล่ะค่ะ ไม่ว่าหวันจะทำอะไร ไม่ว่าหวันจะพยายามสักเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางทำให้พี่ตะวันหันมารักหวันได้ เพราะความรู้สึกเดียวที่พี่ตะวันมีให้หวันก็คือ...”
น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลรินออกมาเป็นทาง
“ความเกลียดชัง”
ความเจ็บปวดที่สะท้อนออกมาจากดว
