รามค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพบกับเพดานสีขาว เขาหลับตาลงแล้วลืมขึ้นอีกครั้งเพื่อให้สายตาได้ปรับตัวกับแสง คิดทบทวนว่าที่นี่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้นกับเขา
เมื่อสติคืนมา ความเจ็บปวดก็แล่นไปทั่วสรรพางค์กาย เขายกมือขึ้นแตะใบหน้าตัวเองที่มีผ้าพันไว้ แค่เพียงขยับตัวเขาก็เจ็บแปลบที่หน้าอก หายใจลำบากเหลือเกิน
“ โอ๊ย ! ” รามอุทานออกมาเบา ๆ พลันนั้นพยาบาลที่พิเศษที่กำลังจะฉีดยาให้เขาก็เงยหน้าขึ้น
“ อ้าว ฟื้นแล้วเหรอคะคุณราม ” รามมองเธอด้วยสีหน้างง ๆ
“ นี่ผมอยู่ที่ไหน ”
“ โรงพยาบาลไงคะ เมื่อคืนคุณนฤเบศวร์เจ้าของโรงแรมปุชารายามาส่งคุณด้วยตัวเอง คุณเจ็บหนักมาก ซี่โครงหัก กรามร้าว แล้วก็ฟกช้ำเป็นแผลหลายที่ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ไม่มีอะไรหนักมากค่ะ เมื่อคืนคุณอยู่ในห้องฉุกเฉินทั้งคืน แต่ไม่มีอะไรแทรกซ้อน ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เราเ
