พลันนั้นหางตาเขาก็เหลือบไปมองไอ้เพื่อนชั่วแว่บหนึ่ง ไอ้นี่ก็โง่จัง โดนเขากระทืบจนปางตายยังจะมีหน้าไปช่วยเขาอีก ทั้งที่ตัวเองก็ยังเจ็บอยู่
ทุกอย่างมันเต็มตื้นอยู่ในหัวใจ น้ำตาลูกผู้ชายเอ่อคลอ
“ ผม ขอโทษนะครับ ขอโทษ ”
เขาเอ่ยคำนี้ออกมา เอ่ยประโยคสั้น ๆ แต่เรียกรอยยิ้มกับความรู้สึกอันยิ่งใหญ่จากทุกคนได้
“ ผมขอคุยกับไอ้รามส่วนตัวหน่อยนะครับ ” นายนฤเบศวร์ยิ้ม
“ ได้สิลูก ไป เราลงไปหาอะไรทานกันที่ห้องอาหารด้านล่างรอนะ ”
น้ำหนึ่งเดินเข้าไปเข็นรถรามมาจอดข้าง ๆ เตียงนฤบดินทร์ ด้วยสายตาเป็นกังวล เธออ้อยอิ่งไม่ยอมเดินตามผู้ใหญ่ทั้งหมดไป รามยกมือขึ้นมาบีบมือเธอเบา ๆ นฤบดินทร์เห็นอาการนั้นจึงเอ่ยขึ้น
“ พี่ไม่ฆ่าไอ้รามหรอกค่ะ สภาพพี่ตอนนี้จะหายใจเข้าออกยังลำบากเลย ” น้ำหนึ่งจึงยิ้
