"แหะ!..." ใบหน้าเรียวสวยยิ้มแห้งมองหน้าคนรักด้วยสายตาเว้าวอนผิดกับใบหน้าคมของอีกคนที่ยืนมองหน้าเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แผ่รังสีของความดุดันออกทางแววตาคู่คมจนเธอที่สัมผัสมันได้ถึงกับรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว
"..." เงียบ
"เป็นอะไรกัน ทำไมเงียบกันหมด" กรรณิการ์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งเขาและเธอต่างยืนจ้องหน้ากันนิ่งไม่มีใครเอ่ยพูดคุยอะไรจนรู้สึกแปลกใจ
"ไม่มีอะ..."
"น้องโกหกว่าจำผมไม่ได้ครับ" เสียงเล็กกำลังจะเอ่ยตอบปฏิเสธผู้เป็นแม่ทว่ากลับโดนเสียงทุ้มต่ำของอีกคนพูดขัดขึ้นใช้ดวงตาคมกริบมองหน้าเธอแกมบังคับจนปากเล็กต้องเม้มปากเข้าหากันแน่นด้วยความกลัว
"ยัยเด็กคนนี้เล่นอะไรเป็นเด็กไปได้ พี่เขาอุตส่าห์มาเยี่ยมยังจะไปแกล้งเขาอีก ไหนบอกว่าคิดถึงเขานักหนาไงเรา แล้วไปแกล้งเขาทำไมหื้ม..." กรรณิการ์ส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มให้คนเป็นลูกก่อนที่จะเลิกคิ้วถามลูกสาวตัวแสบด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
"ก็หนูห
