เจ้าคุณ
“อาลัยอาวรณ์หรอคะ” หลังจากไอ้จิณกลับไปได้สักพักใหญ่ผมก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง จนเสียงมีนดังขึ้น
“เปล่า พี่ก็แค่คิดอะไรนิดหน่อย” ผมตอบกลับไปตามตรง ผมยอมรับว่าหลังจากได้รับรู้ความจริงที่ผมไม่เคยรู้ มันทำให้ผมเสียความรู้สึกมาก ทั้งที่ผมก็ห่วงเธอทุกอย่าง ดูแลเธออย่างดี แต่เธอกลับหลอกผม ถึงแม้ไอ้จิณจะบอกว่าเธอจะรักผมจริงแต่แล้วยังไง ในเมื่อสุดท้ายเธอหลอกผมตั้งแต่แรก
“ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีนะคะ” มีนพูดกระแนะกระแหนใส่ผมทันที
“ผัวผิดก็อย่าซ้ำเติมเลยนะครับ สงสารเถอะนะ” ผมอ้อนออกไป ตอนนี้สิ่งที่ผมกังวลและเป็นห่วงมันก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นหลังจากได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องของไอ้จิณที่ผมยังคงคาใจมาตลอดหลายปี แล้วก็เรื่องที่จะบอกเลิกกับณิชา
“เหอะ ทีแบบนี้ทำมาอ้อน ทีเมื่อก่อนว่าอะไรไม่เคยได้ ปกป้องตลอด” มีนยังคงค่อนขอดผมไม่เลิก แต่ผมไม่โกรธเธอหรอก โกรธตัวเองมากกว่าที่หลายๆ
