ร้ายเริ่มรัก

แค่ของเล่น

ปิ่นปัก....

"คุณนนท์คะ"

"..........." เขาหันมามองหน้าฉันขณะใส่เสื้อผ้าแต่ไม่ได้พูดอะไร

"คือมะรืนนี้ปิ่นมีงานที่โรงเรียนคุณนนท์จะไปมั้ยคะ ปิ่นอยากให้คุณไปค่ะ"

"ไม่ไปไม่ว่าง" เขาพูดสั้นๆห้วนๆก่อนจะเดินออกจากห้อง ฉันคงมีค่ากับเขาแค่เรื่องบนเตียงจริงๆ สินะ พอเขาได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็ไป แล้วฉันต้องทนอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน หรือจนกว่าเขาจะเบื่อ หรือจนกว่าเขาจะไล่ฉันออกจากบ้านถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ ฉันก็คงต้องทำใจและไปตามทางของฉัน ทางที่ฉันยังไม่รู้เลยจะไปทางไหนดี คนไม่มีที่ไปไม่มีญาติพี่น้องอย่างฉันคงต้องไปตายเอาดาบหน้าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

สองวันต่อมา....

วันนี้เป็นวันงานกีฬาสีประจำจังหวัดฉันต้องไปถึงโรงเรียนแต่เช้ามืดเพื่อแต่งหน้าแต่งตัวและซ้อมเดินขบวนอีกรอบโชคดีที่วันนี้ดิวมารับเพราะดิวมันรู้ว่าฉันนั่งรถเมล์มาโรงเรียนทุกวันมันเป็นห่วงกลัวว่าฉันจะไม่ปลอดภัยเพราะฉันต้องออกจากบ้านเช้ากว่าปกติ ฉันออกมายืนรออยู่หน้าบ้านเพราะดิวบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว ส่วนพี่นนท์เขาไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน ได้ยินแม่บ้านคุยกันว่าเขาเอารถมอเตอร์ไซค์ไปเที่ยวกับคนที่เขารักก็คงจะเป็นผู้หญิงที่ชื่อนับดาวนั่นแล่ะ แถมยังไปนอนค้างคืนอีก เขาคงรักผู้หญิงคนนั้นมากเลยเธอคงสำคัญกับเขาไม่เหมือนฉันที่ขอให้เขาไปงานที่โรงเรียนเขาก็รีบปฏิเสธทันทีโดยไม่ลังเล คนที่เขาเกลียดกับคนที่เขารักความสำคัญมันย่อมต่างกันอยู่แล้ว

"ปิ่น!!" ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดรีบหันไปมองตามเสียงตะโกนเรียก ยัยดิวเปิดประตูลงมาจากรถเพื่อมาช่วยฉันถือของ

"ป่ะไปกันได้แล้วเดี๋ยวสาย"

"อื้มขอบใจนะที่มารับ"

"ไปขอบใจพี่ชายฉันเถอะที่เขายอมรับรถหลายสิบกิโลเพื่อมารับแก ปกติฉันขอไปส่งที่ไหนไม่ค่อยยอมไปอ้างติดงานตลอดแต่พอครั้งนี้ฉันบอกขอให้มารับแกที่บ้านก็รีบรับปากแบบไม่รีรอเลย ชิ" ยัยดิวบ่นพี่ชายตัวเองลับหลังแต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก ถามว่าฉันรู้จักพี่ชายของดิวไหมฉันรู้จักเพราะเคยเจอกันบ่อยเวลามารับยัยดิวที่โรงเรียนซึ่งก็นานๆทีที่จะได้เจอเพราะยัยดิวจะนั่งรถเดือนกลับประจำ

บนรถ...

"สวัสดีค่ะพี่แดน" พอขึ้นมานั่งบนรถฉันก็รีบยกมือไหว้พี่แดนพี่ชายของยัยดิวทันที

"สวัสดีครับน้องปิ่น^^" พี่แดนรับไหว้ฉันพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้พี่แดนเป็นผู้ชายสุภาพอ่อนโยนเรียบร้อยมากๆตั้งแต่รู้จักกันมาแต่แปลกที่พี่เขาไม่เคยมีแฟนเลย ยัยดิวเคยบ่นว่าอยากให้พี่ชายตัวเองมีแฟนสักทีแต่ก็ไม่ยอมมี

"แหมมทีพูดกับเพื่อนดิวนี่เสียงอ่อนเสียงหวานเลยนะทีพูดกับดิวหึ มันน่าน้อยใจจัง>ชานนท์....

"ขอบใจนะนนท์ที่มาส่ง^^" นับดาวบอกผมหลังจากผมมาส่งเธอที่คอนโด เมื่อคืนผมกับนับดาวนอนค้างคืนกันที่แม่กำปองเพราะผมโกหกเธอว่ารถยางรั่วทั้งที่จริงแล้วผมปล่อยยางรถตัวเองเพราะอยากอยู่กับนับดาวสองต่อสอง

"อืมมมไม่เป็นไร"

"โอเคไว้เจอกันที่มหาลัยนะ"

"อื้มมม"

"บ๊าย บาย^^" นับดาวโบกมือให้ผมก่อนจะเดินเข้าคอนโดซึ่งก็คือคอนโดของไอ้ทิศเหนือ ผมรู้ว่าตอนนี้มันคงกระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อยเพราะมันรู้ว่าเมื่อคืนนับดาวอยู่กับผมทั้งคืน ถามว่าเมื่อคืนผมมีโอกาสล่วงเกินนับดาวไหมมีสิทำไมจะไม่มีแต่ผมไม่ได้ทำผมไม่อยากให้เธอเกลียดผม แค่ได้อยู่ใกล้กันผมก็มีความสุขแล้ว และที่สำคัญผมทำให้ไอ้ทิศเหนือมันร้อนใจได้เพราะเมื่อคืนมันโทรหานับดาวแต่ผมเป็นคนรับสายแล้วผมก็พูดยั่วโมโหมันไป ผมกำลังจะขับรถมอเตอร์ไซค์กลับบ้านแต่เหมือนมีอะไรดลใจให้ผมเลี้ยวรถกลับขับไปอีกทาง ที่ๆผมจะไปก็คือโรงเรียนของปิ่นปัก

ถามว่าทำไมผมต้องไปเพราะผมอยากให้ยัยนั่นคิดว่าผมให้ความสำคัญ ในเมื่อผมยังไม่เบื่อร่างกายของปิ่นปักผมก็ต้องทำให้ปิ่นปักยินยอมไม่ขัดขืนเวลาผมอยากจะเอา สำหรับผมปิ่นปักก็เป็นได้แค่ของเล่นเป็นแค่ที่ระบายความใคร่เท่านั้นไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นอย่างแน่นอน

ผมขี่มอเตอร์ไซค์มาถึงหน้าโรงเรียนเป็นช่วงจังหวะที่ขบวนกำลังเดินออกจากประตูโรงเรียน ด้วยความที่ผมขี่มอเตอร์ไซค์ทำให้มันง่ายต่อการมองหาว่ายัยนั่นอยู่ตรงส่วนไหนของขบวน แต่ด้วยความเป็นดรัมเมเยอร์ทำให้ผมหาได้ไม่ยาก ผมอดที่จะหยุดมองไม่ได้จริงๆผมมองตั้งแต่หัวจรดเท้ายอมรับว่าวันนี้ปิ่นปักสวยมากสวยจนผมไม่อยากให้ใครมองแต่พอสติกลับมาผมรีบสลัดความคิดนั่นทิ้งไปผมจะมาหวงยัยนั่นทำไมกัน แต่แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้ผมถึงกับกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ ขณะที่ยัยนั่นกำลังหยุดรอขบวนด้านหน้าให้เดินไปก่อนจู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งถือน้ำมาให้ซึ่งผมยอมรับว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีอยู่ไม่น้อยแล้วยัยนั่นก็รับน้ำมาดื่มด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนที่ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันจะหยิบกล้องถ่ายรูปมาถ่ายแล้วยัยนั่นก็ทำเป็นยิ้มให้กล้องในอิริยาบถต่างๆ ผมควบรถมองอยู่ตรงนั้นนานหลายนาทีเห็นถึงความสนิทสนมที่มีให้กัน แม่งอ่อยผู้ชายไปทั่วจริงๆเชื้อไม่ทิ้งแถวสินะแม่เป็นยังไงลูกสาวก็คงไม่ต่างกันเอากับผมอยู่แท้ๆแต่ยังมาอ่อยผู้ชายคนอื่นอีก

ปิ่นปัก....

"ยิ้มหน่อยครับ สวยมาก" ฉันยิ้มให้กล้องแบบอายๆเมื่อพี่แดนบอกให้ยิ้ม คือที่ฉันอายเพราะพี่แดนส่งสายตาให้ฉันตลอดจนฉันทำตัวไม่ถูก

"เปลี่ยนท่ายืนนิดนึงครับน้องปิ่นโอเคครับสวยมาก" ฉันทำตามที่พี่แดนบอก ที่พี่แดนมาถ่ายรูปฉันได้ใกล้ชิดขนาดนี้ก็เพราะอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมขอร้องให้พี่แดนช่วยถ่ายรูปฉันเพื่อเอาไปติดบอร์ดกิจกรรมของทางโรงเรียนเพราะพี่แดนเป็นศิษย์เก่าของที่นี่ก็เลยรู้จักกับอาจารย์

"ปิ่นดูรูปนี้ดิ พี่ถ่ายสวยมั้ย" พี่แดนเปิดรูปในกล้องให้ฉันดูซึ่งพี่แดนถ่ายฉันออกมาดูดีกว่าตัวจริงอีก นั่นเป็นเพราะพี่แดนเรียนถ่ายภาพมาก่อนนั่นเอง

"พี่ถ่ายรูปสวยมากเลยสวยกว่าตัวจริงอีกค่ะ^^"

"นางแบบสวยมากกว่าครับ^^"

"ปิ่นไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นซักหน่อยพี่ก็ชมเกินไป" ซึ่งระหว่างที่ฉันเดินพี่แดนก็จะคอยเดินตามแล้วถ่ายรูปฉันตลอดทาง และกว่าจะเสร็จงานก็เล่นเอาฉันแทบเป็นลมเพราะอากาศมันร้อนมาก ฉันเดินมาหลบร้อนที่ใต้ต้นไม้เพราะรู้สึกเพลียเมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับคิดโน่นนั่นนี่ไปเรื่อยรวมถึงเรื่องพี่นนท์ด้วย ป่านนี้เขาทำอะไรอยู่นะยังอยู่กับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า เขาจะมาดูฉันเดินขบวนมั้ยแต่คงไม่หรอกเขาจะมาทำไมกัน

ครืดดด ครืดดดด ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจู่ๆมือถือฉันก็สั่น ฉันหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้วดูหน้าจอว่าเป็นใครที่โทรมา ปรากฏว่าเป็นเบอร์แปลกตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่รับแต่พอคิดๆดูอาจจะเป็นเรื่องสำคัญก็ได้

"ฮะ...." ฉันพูดอัลโหลไม่ทันจบประโยคปลายสายก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

"อยู่ไหน!!!" เสียงปลายสายพูดห้วนๆซึ่งเป็นเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี

"พี่นนท์เหรอคะ??" ฉันถามกลับไปเพราะยังไม่มั่นใจว่าใช่เขาจริงๆไหม คือปกติเขาไม่เคยโทรหาฉันเลยสักครั้งและฉันก็ไม่เคยโทรหาเขาเพราะไม่มีเบอร์

"แล้วคิดว่าใครไอ้หน้าจืดที่มันตามถ่ายรูปเธอต้อยๆอย่างงั้นเหรอห๊ะ"

"พี่แดนค่ะเค้าชื่อพี่แดน"

"จะชื่ออะไรฉันไม่ได้อยากรู้ ฉันถามว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"

"อยู่..." ฉันกำลังจะบอกคนปลายสายว่าตอนนี้ฉันอยู่ตรงไหนแต่...

"น้องปิ่นพี่เดินตามหาตั้งนานมานั่งหลบมุมอยู่ตรงนี้นี่เอง อ่ะพี่ซื้อขนมกับน้ำหวานมาให้เห็นเราดูเหนื่อยๆเพลียๆกินอะไรหวานๆเย็นๆจะได้สดชื่น" พี่แดนเดินมาพร้อมขนมกับน้ำหวานในมือ

ตู๊ดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดด ส่วนคนปลายสายก็วางสายไปทั้งที่ฉันยังไม่ได้บอกว่าฉันอยู่ตรงไหน