“หญ้า หญ้า” กลางดึกของวันขุนเขารู้สึกตัวตื่น มือหนาขวานหาร่างบางแต่กลับไม่พบ เสียงตะโกนเรียกชื่อของกอหญ้าดังลั่นห้อง ทำให้เจ้าของชื่อถึงกับวิ่งหน้าตาตื่นเข้าห้องนอนมาพร้อมกับแก้วน้ำและยาในมือ
“มีอะไร”
“นึกว่าหายไปไหน”
“ไปเอายามาให้ รู้สึกดีขึ้นไหม” ขุนเขาพยักหน้าตอบเพราะตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกดีขึ้นมากแต่ก็ยังมีไข้ต่ำ ๆ อยู่ อาการปวดแผลที่หน้าผากก็เริ่มเบาลงเนื่องจากกอหญ้าในเขาตื่นมาทานยาตลอด
“ไข้ลงแล้วแต่ก็ยังมีไข้อยู่ นอนพักได้แล้ว”
“นอนด้วยกัน” ขุนเขาตอนนี้เหมือนเด็กสามขวบเรียกร้องหาความอบอุ่น เขาไม่ยอมปล่อยให้กอหญ้าห่างตัวหรือห่างสายตาไปไหนด้วยซ้ำ
“โอเค นอน” กอหญ้าประคองตัวของขุนเขาให้ล้มตัวนอนลงส่วนเธอเดินไปขึ้นเตียงอีกฝั่งและล้มตัวนอนเช่นกัน ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการดูแลคนป่วยเหนื่อยขนาดนี้
เมื่อกอหญ้าล้มตัวลงนอน ขุนเขาโอบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง ขุนเขาโอบกอดกอหญ้าจนทั้งค
