“ครับเจ้านาย” ระหว่างเดินขึ้นไปเรียนบนตึก ขุนเขานึกขึ้นได้จึงรีบต่อสายหาลูกน้องคนสนิทที่เป็นคนดูแลสนามแข่ง
“มึงเจอซ้อมึงรึยัง”
“ซ้อไหนเฮียขุน” น้ำเสียงงุนงงของคิงส์ตอบกลับผู้เป็นนาย คำถามของเจ้านายที่ส่งมาไม่มีเกริ่นนำอะไรมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
“งั้นมึงไปรออยู่หน้าสนาม” น้ำเสียงจริงจังของขุนเขาทำให้คิงส์ต้องทิ้งงานตรงหน้าและรีบวิ่งตรงดิ่งไปที่หน้าสนามตามคำสั่งของผู้เป็นนาย เพราะถ้าขืนขัดใจเฮียขุนในอารมณ์และน้ำเสียงแบบนี้มีหวังหัวได้หลุดจากบ่า โดยไม่รอให้คิงส์พูดหรือถามต่อขุนเขาชิงตัดสายทิ้งก่อน
“เออ ใช่คิงส์ไหมคะ” คิงส์หันไปตามเสียงเรียกของหญิงสาวที่เอ่ยทักเขา ใบหน้าตกตะลึงเมื่อรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใครสมองประมวลผลกับคำว่าซ้อที่เจ้านายบอก ความสงสัยก่อนหน้านี้เริ่มกระจ่างเมื่อคิงส์เห็นคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ใช่ครับซ้อ”
“ซ้อ?” ใบหน้าสวยงุนงงเมื่อเจอสรรพนามเรียกของคิงส์ที่เรียกเธอ
“ก็
