"โป้งอาปัง โป้งๆ" หลังจากกินข้าวอิ่ม แล้วตามด้วยขนมหวานแบบไทยๆ อย่างฟักทองแกงบวช ก็ได้เวลาเคืองโกรธคนเป็นอา พาฝันยืนจังก้ากอดอกรอคนเป็นอาอยู่ที่สุดทางบันได พอปัณณ์ลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายพร้อมคนเป็นแม่ พาฝันก็ยกนิ้วโป้งให้รัวๆ ด้วยใบหน้างอง้ำ
"พาฝันโป้งอาปัณณ์ทำไมคะ" ชะเอมไม่รู้ว่าหลานสาวได้พูดอะไรไว้หลังตนขึ้นไปบนห้อง ปัณณ์มองหลานสาวพร้อมทั้งยิ้มอย่างเอ็นดู
"คุงย่าไม่โป้งอาปังแย้วหยอคะ ก็อาปังจะไปอยู่บ้างอื่งกับอาอีฟ" พาฝันทำหน้างุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนเป็นย่า
"ย่าคุยกับอาปัณณ์เข้าใจแล้วค่ะ"
"ใช่ครับ อากับคุณย่าของพาฝันเข้าใจกันแล้ว แล้วพาฝันยังจะโป้งอาอยู่ไหมครับ" ปัณณ์อุ้มหลานสาวขึ้นมา หอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่
"ไม่โป้งแย้วก็ได้ ถ้าอาปังไม่ไปอยู่ที่อื่ง อาปังพาอาอีฟมาอยู่กับเยาที่นี่นะคะ" พาฝันบอกเสียงอ้อน
"อาอีฟของพาฝันทำงานเยอะน่ะสิ คงต้องนอนที่คอนโด ไว้อาอีฟว่างๆ อาพามานอนบ้า
