"อีฟตื่นได้แล้ว...อีฟ" ปัณณ์เดินมานั่งข้างๆ เขย่าปลุกร่างบางที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงหลังจากแต่งตัวพร้อมออกไปทำงานเรียบร้อยแล้ว
"อื้อออ...พี่ปัณณ์ พอแล้ว อีฟเหนื่อย อีฟง่วง" อีฟบอกด้วยน้ำเสียงงัวเงียซุกตัวกับเตียงนอนหนานุ่มแล้วนิ่งเงียบไป
หลังจากที่คนตัวสูงได้เป็นอิสระจากการถูกพันธนาการด้วยเนคไทกลับกลายเป็นเขาที่ลงทัณฑ์เธอโทษฐานที่จับผัวขึงพืด ทั้งที่ถูกเธอรีดพิษไปแล้วหลายครั้ง แต่เขากลับไม่สิ้นฤทธิ์ลงเลย เพียงได้พักหายใจเพียงครู่ เรี่ยวแรงของเขาก็กลับมาดั่งเดิม เป็นเธอเสียอีกที่โดนเขาจัดหนักจัดเต็มจนหมดสิ้นเรี่ยวแรงแบบนี้
"ไม่ทำอะไรแล้ว พี่ไปทำงานก่อนนะ เที่ยงพี่มารับไปกินข้าวด้วยกัน" ปัณณ์นั่งลงข้างๆ กายบาง พลางลูบผมนุ่มเบาๆ มองด้วยสายตาอบอุ่น ใบหน้าอมยิ้มละไม พูดจบก็กดจูบย้ำๆ ลงไปที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อหลายครั้งเบาๆ ใจจริงอยากจะจูบฟัดอย่างหนักหน่วงด้วยมันเขี้ยว แต่ก็อดสงสารไม่ได้เพราะก
