หลังจากที่เข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้วเธอก็พูดคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน แต่ส่วนมากเธอว่าตัวเองน่าจะพูดคนเดียวมากกว่าเพราะคนที่นั่งอยู่ด้านข้างถามคำตอบคำ พร้อมกับแสดงสีหน้าเคร่งเครียดและเกร็งยังไงก็ไม่รู้
“ดาเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมนั่งเกร็งแบบนี้ล่ะ”
“ระ...เราไม่เป็นไร”
“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมทั้งที่มีแอร์ก็ออกจะเย็นแต่เหงื่อไหลไม่หยุดเลย”
“เราไม่มีอะไรจริง ๆ “
“รินทร์เชื่อก็ได้แต่ถ้าเป็นอะไรต้องรีบบอกเลยนะ”
“อืม”
หลังจากที่พูดคุยเล่นกับเพื่อนมาสักพักคุณลุคก็ขับเข้ามาจอดบริเวณที่จอดใต้ห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมือง เธอจึงรีบเปิดประตูออกมาและเพื่อนสาวก็ออกจากรถมาเช่นกัน
“ผมจะนั่งรอที่นี่นะครับ”
“อ้าววว คุณลุคต้องไปทานด้วยกันสิคะจะมานั่งรอที่รถทำไม”
“ผมเป็นลูกน้องส่วนพวกคุณเป็นเจ้านายครับ”
“แต่รินทร์ไม่ถืออะไรแบบนั้นหรอกค่ะ” เธอจับมือเพื่อนสาวเอาไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็ยื่นมือไปจับมือข
