“ไม่มีค่ะ... หนูเลี้ยงลูกเอง... ลูกคนเดียวหนูเลี้ยงได้”
เควินนึกสงสารหล่อน สิ่งที่แปลกไปก็คือน้ำอ้อยในวันนี้ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ท่าทีเข้มแข็งกว่าแต่ก่อน ดูราวกับว่าเป็นอีกคน
“มีเวลาว่างมั้ย... ฉันอยากคุยกับเธอ”
เควินอยากคุยกับหล่อนในสถานที่ส่วนตัว ไม่ใช่ท่ามกลางตลาดที่มีสายตาของแม่ค้าร้านข้างๆ มองมาอย่างสอดรู้สอดเห็น
“ไม่ได้ค่ะ... ”
“ทำไม”
“หนูไม่มีอะไรจะคุย... แล้วหนูก็ต้องขายของ”
“ทั้งหมดนี่เท่าไรว่ามา... ฉันเหมาหมด”
เขาล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา
“เยอะขนาดนี้... คุณจะกินยังไงหมด”
“เถอะน่ะ... ฉันจะเอาไปแจกคนงานในไร่อ้อย”
หลังตกลงราคากันเป็นที่เรียบร้อย ครู่ต่อมาเควินก็จัดการขนผลไม้ทั้งหมดไปไว้หลังรถกระบะด้วยตัวเอง
“ยังไม่ได้กินข้าวเย็นใช่ไหม”
เขาถาม
“ค่ะ... ”
“งั้นเราไปกินข้าวกัน... ไม่ได้เจอกันนาน ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอตั้งมากมาย”
ไม่ทันที่หญิงสาวจะกล่าวตอบอะไร เสียงแหล
