ตอนที่ 5 แล้วพบกัน
892 Words
9.00 น.
นี่ก็เป็นเวลานัดหมายที่ชายหนุ่มนั้นแจ้งไว้เมื่อวานว่าเธอนั้นจะต้องไปตรวจร่างกายก่อนที่จะเป็น...นางบำเรอ วันนี้เธอสวมใส่ชุดสบายๆ เสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวและกางเกงยีนส์ขายาวสีซีด เดินลงมายังด้านล่างของอพาร์ทเม้นท์ก็พบกับรถหรูคันสีดำ 1 คันจอดอยู่ และมีชายหนึ่งคนแต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำยืนรอเธออยู่ข้างรถ
“สวัสดีดีครับ คุณพะพาย” ชายหนุ่มเดินมาก้มโค้งคำนับต่อหน้าเธอ จนหญิงสาวนั้นทำตัวแทบไม่ถูก จึงรีบยกมือไว้ชายหนุ่ม
“สวัสดีค่ะ คุณเอ่อ คุณชื่ออะไรคะ??”
“ผมชื่อกายครับ เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณมาร์ชครับ”
“สวัสดีค่ะ คุณกาย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรียกฉันว่าพะพาย เฉยๆ ก็ได้ค่ะ”
“เอ่อ จะดีเหรอครับ”
“ดีสิคะ เรียกพะพายเถอะค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะคะ”
“ครับ น้องพะพาย งั้นเรียกผมว่าพี่กายก็ได้นะครับ”
“ได้เลยค่ะ พี่กาย” บอดี้การ์ดหนุ่มเมื่อเห็นหญิงสาวที่ชายหนุ่มสั่งให้มารับก็รับรู้ได้ว่าในอนาคตอาจจะเป็นนายหญิงของเขาก็เป็นไปได้ เพราะจากลักษณะท่าทางและการทำตัว อาจจะโดนใจเจ้านายของเขาอย่างแน่นอน
“งั้นเราไปโรงพยาบาลกันเลยนะครับ ผมได้นัดแพทย์ตรวจสุขภาพน้องพะพายเรียบร้อยแล้ว”
“โอเคค่ะ พี่กาย ไปกันดีกว่าค่ะ นี่ก็สายแล้ว เดี๋ยวตอนบ่ายพะพายต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟต่อ”
“โอเคครับ” บอดี้การ์ดได้เดินไปเปิดประตูรถด้านหลังคนขับให้กับเธอ แต่ปรากฏว่าเธอเดินไปเปิดประตูและนั่งลงข้างๆ คนขับ
“เออ จะดีเหรอครับน้องพะพาย”
“นั่งข้างหน้ากับพี่กายนี่แหละค่ะ ให้พะพายนั่งข้างหลังได้ยังไง พะพายไม่ใช่เจ้านายสักหน่อย เร็วๆ สิคะ รีบออกรถค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงหวานๆ สดใส ใส่บอดี้การ์ด
“โอเคครับ ตกลงตามนั้นก็ได้” ชายหนุ่มรีบวิ่งไปอีกฝั่งเพื่อขับรถให้กับเธอ เพื่อไปยังโรงพยาบาล
ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็ทำการตรวจร่างกายเสร็จเรียบร้อยและกายก็ได้เป็นคนขับพาเธอมาส่งยังร้านกาแฟ เพื่อให้เธอนั้นทำงานของเธอต่อไป
“วันนี้ขอบคุณพี่กายมากๆ เลยนะคะ ที่เป็นธุระพาไปโรงพยาบาลและยังมาส่งพะพายที่ทำงานอีก”
“ยินดีครับ จริงๆ ต้องขอบคุณนายของผมนะครับ ฮ่าๆ”
“ฮ่าๆ ค่ะ ต้องขอบคุณมาร์ชจริงๆ ที่ช่วยเหลือแม่ของพะพายไว้”
“ครับ ทำตัวดีดีกับนายของผมให้มากๆ นะครับ แล้วน้องพะพายอาจจะสบายไปทั้งชีวิตเลยก็ได้”
“คงไม่หรอกค่ะ สักวันเดี๋ยวเขาก็คงเบื่อพะพาย” หญิงสาวคิดว่าต้องเป็นนางบำเรอให้กับเขาก็หดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก แต่อย่างนั้นเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยเหลือครอบครัวของเธอแม้จะต้องแลกกับความสาวของเธอก็ตาม
“พี่กายไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคุณมาร์ชจะบ่นเอา ว่าแอบมาอู้งาน พะพายขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”
“โอเคครับ แล้วพบกันใหม่ครับน้องพะพาย”
“ค่ะ พี่กาย” หญิงสาวยืนโบกมือลาให้บอดี้การ์ดของชายหนุ่มก่อนจะเดินเข้าไปในร้านกาแฟเพื่อทำงานของเธอต่อไป
“พะพาย เธอต้องสู้นะ” หญิงสาวพูดกับตัวเอง ก่อนจะตัดเรื่องราวทั้งหมดออกจากความคิดของเธอ
อีกด้าน...เมื่อกายได้ไปส่งหญิงสาวก็กลับมายังบริษัท พร้อมกับผลตรวจของพะพายในมือ
“นี่เป็นผลตรวจของน้องพะพายครับนาย”
“น้อง????” มาร์ชได้ยินเช่นนั้นจึงทวนคำถามกลับไปยังบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา
“เอ่อ..ครับ”
“ไปสนิทกันตอนไหน??” เมื่อกายได้ยินเจ้านายของตนพูดเช่นนั้น ก็รู้ตัวว่าตัวเองนั้นทำตัวสนิทกับคนของเจ้านายมากเกินไป
“ขอโทษครับนาย คราวหน้าจะระวังระยะห่างระหว่างผมกับเธอให้มากที่สุดครับ”
“หึ…” มาร์ชได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่แสยะยิ้มออกมา นี่ขนาดจะมาเป็นนางบำเรอยังหว่านเสน่ห์ขนาดนี้ ‘นี่แค่บอดี้การ์ดของฉันเองนะ ก่อนหน้านี้คงผ่านผู้ชายมาหลายคนล่ะสิ อ่อยเก่งขนาดนี้’ ชายหนุ่มคิดในใจ
“ดี ดูร่านดี”
“อะไรนะครับนาย” กายได้ยินเจ้านายของตัวเองพูดออกมาให้เขางุ่นงงว่าเจ้านายต้องการจะสื่ออะไร
ชายหนุ่มเงียบและมองหน้าบอดี้การ์ดของตัวเองอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่พูดอธิบายอะไรออกไป เขาไม่ได้มีหน้าที่ที่ต้องมาอธิบายและชี้แจงลูกน้องของตัวเอง
“เอาเอกสารของเธอวางไว้และออกไปได้แล้ว เย็นนี้เตรียมรถไว้ให้ฉันด้วย ส่วนนายหลังเลิกงานก็กลับไปพักผ่อนได้เลย ไม่ต้องคอยติดตามฉัน”
“รับทราบครับนาย” บอดี้การ์ดรับคำสั่งและโค้งคำนับเดินออกไปจากห้องทำงานของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เหลือแค่ชายหนุ่มทำหน้าไม่พอใจอยู่ภายในห้องเพียงคนเดียว
“คืนนี้เธอเจอฉันแน่ พะพาย”
- Writer
