รินรดายกมือขึ้นป้ายน้ำตาจากแก้ม เมื่อได้ยินเสียงประตูคอนโดดังกิ้ก ก่อนที่มันจะถูกเปิดเข้ามาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
“คุณ... วิน...!”
เขาก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา
“คุณ... เข้ามาได้ยังไงคะ”
“คุณให้คีย์การ์ดผมไว้ ลืมไปแล้วหรือครับ” เขาชูคีย์การ์ดในมือให้หล่อนได้เห็น จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้ามาหา
รินรดารีบลุกขึ้นจากโซฟา และพยายามจะวิ่งหนีเข้าห้องนอน แต่เขาคว้าแขนเรียวเอาไว้เสียก่อน พร้อมกับกระชากเข้าไปปะทะอกกว้าง
“อื้อ... ปล่อยนะ”
“ทำไมไม่รอให้ผมตื่นก่อน หนีกลับมาก่อนทำไม หื้อ?”
“นี่ปล่อยนะ... อย่ามายุ่งกับริน”
หล่อนดิ้นรนสุดแรง แต่เขาก็กอดรัดแน่นไม่ยอมปล่อย
“ผมคิดว่าเราเคลียร์กันเข้าใจแล้วเสียอีก”
“ใครไปเคลียร์กันคุณกัน นี่ปล่อยนะ ปล่อยริน!”
“ผมไม่ปล่อยเมียตัวเองไปไหนหรอก”
“รินไม่ใช่เมียคุณ ปล่อยค่ะ!”
เขาอมยิ้ม มองหน้างอๆ แต่งดงามของรินรดาด้วยสายตาขบขัน
“พูดแบบนี้อีกแล้วนะ ต้องให้ผมทำให้
