เพราะรู้จักพนักงานที่ด้านล่างคอนโดว่า
รินรดายังไม่กลับออกไป ทำให้เมธวินไม่มีกระจิตกระใจจะไปกินเลี้ยงกับลูกค้าต่อ เขาจึงมอบหมายภารกิจนี้ให้กับคนสนิทของตัวเองไปแทน ส่วนตัวเองก็รีบบึ่งรถกลับมายังคอนโด ซึ่งมาเมื่อถึงก็พบว่าหญิงสาวนั่งรออยู่จริงๆ
เมธวินบอกตัวเองไม่ถูกว่าตอนที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของรินรดาแล้วตัวเองรู้สึกอะไรมากกว่ากัน ระหว่างหงุดหงิด กับ ดีใจ
“คุณวิน...”
ร่างอรชรวิ่งเข้ามาหาและสวมกอดแน่น เมธวินตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนจะกัดฟันดันเจ้าของร่างนุ่มนิ่มออกห่าง
“ขึ้นไปคุยกันบนห้อง”
หล่อนยิ้มหวานให้กับเขา และก็สอดมือรัดแขนของเขาเอาไว้แน่น
“ขอกอดแขนนะคะ”
เขาควรจะสลัดหล่อนออกไป แต่กลับยอมให้หล่อนทำอย่างที่ปรารถนา
“ทำไมคุณใส่สูทอีกแล้วล่ะคะ” หล่อนถามเมื่อได้สังเกตการแต่งตัวของเมธวิน
“เจ้านายต้องการให้ผมแต่งตัวแบบนี้”
“เจ้านายคุณใจดีจังนะคะ”
เขาไม่ตอบ และก้าวออกไปเมื่อประตูลิฟต์
