“ที่นี่หรือครับ” เมธวินเอ่ยถามรินรดา เมื่อเจ้าหล่อนบอกให้เขาเลี้ยวรถเข้ามาภายในร้านอาหารอิตาลีแห่งหนึ่ง
“ใช่ค่ะ อาหารร้านนี้อร่อยมากเลยนะคะ”
เมื่อเห็นสีหน้าเฉยชาของเมธวิน หล่อนจึงคิดว่าเขากำลังกังวลเรื่องราคาอาหาร
“ราคาอาหารไม่แพงเลยค่ะ สวนทางกับรสชาติของอาหารมาก รินชอบที่นี่ค่ะ มาทานกับเพื่อนบ่อยๆ”
“ครับ”
ทำไมท่าทางของเมธวินไม่ได้มีวี่แววของความยินดีเลยนะ เหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่
“เข้าไปในร้านกันนะคะ”
หล่อนเปิดประตูรถลงไป และยืนรอให้เขาก้าวลงมายืนข้างๆ จากนั้นก็คล้องแขนเรียวเข้าไปในท่อนแขนกำยำแสดงความเป็นเจ้าของ
เมธวินมองการกระทำของหล่อนเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้สลัดออก หรือพูดอะไรออกมา นอกจากเดินเข้าไปด้านใน
“สวัสดีค่ะคุณวิน”
พนักงานหลายคนกล่าวทักทายเมธวิน ราวกับเคยพบเขาบ่อยๆ อย่างนั้นแหละ
รินรดาอดที่จะเอ่ยถามชายหนุ่มไม่ได้
“เอ่อ... ทำไมพนักงานที่นี่ รวมไปถึงผู้จัดการร้านถึงดู
