“ผมควรรอเวลาที่เหมาะสม เวลาของผม เพราะงั้น ผมจะกลับไปพักที่ห้องก่อน” เขาบอกเท่านั้นก่อนจะสาวเท้าเดินกลับมาที่ห้องพักฟื้น ด้วยสีหน้าและท่าทางที่มุ่งมั่นจริงจัง เขายอมจากมาเพราะอยากรักษาหัวใจของเธอ เธอยังไม่ควรเห็นหน้าคนใจดำคนนี้
อิศรากลับขึ้นนอนบนเตียงคนไข้แล้วนอนนิ่งเหมือนคนไร้ชีวิต อิศเรศเดินตามเข้ามาอย่างรีบร้อน ด้วยความสงสัยและห่วงใยระคนกัน...
“เมฆ!”
“พี่ควรกลับไปทำงานได้แล้ว” เขาตัดสินใจแทนพี่ชาย ก่อนจะหลับตาลง เพราะไม่อยากเห็นอะไรอีกแล้ว นอกจากใบหน้าของเธอคนเดียวเท่านั้น
“นายไม่เป็นอะไรแน่นะ”
“ครับ”
“ทำไมพ่อแม่ของบัวบูชาถึงได้ไล่นายเหมือนหมูเหมือนหมา พวกเขาดูโกรธนายมากเลย นายไม่ได้เป็นคนขับรถชนลูกสาว...”
“เอาไว้ผมจะเล่าให้พี่ฟังอย่างละเอียดว่าผมทำอะไรเอาไว้บ้าง แต่เมื่อถึงตอนนั้น พี่อาจจะเกลียดผมเหมือนที่พ่อแม่ของเธอเกลียดก็ได้”
คำตอบของน้องชายยิ่งทำให้เขาสงสัยเข้าไปใหญ่
