Lorenzo’s Redemption

Chapter 5

Heronisa successfully exited in the forest. She’s limping and her arm is bleeding but she managed to stop it with a piece of cloth from her t-shirt.

Hinihingal siya kahit na medyo nabawi na niya ang kanyang lakas mula sa pagpapahinga sa creek.

Her brother won’t stop searching for her that’s why she thought she needs to get away from there as far as possible even though she doesn’t know where she should go.

Nang makalabas siya sa gubat inayos niya ang hoody upang itagong mabuti ang kanyang mukha.

Mahabang lakaran ang gagawin niya gaya noong naglalakad sila ng ama-amahan. Ang daang tinatahak niya ay sa kabilang bahagi ng daanan kung saan mas malayo at mapapalayo niya ang kapatid sa paghahanap sa kanya.

Minsan na siya nakadaan dito noong sinasama pa siya ng mga umampon sa kanya. Tahimik at walang masyadong dumadaan dito. Iniiwasan ito ng mga biyahero dahil masukal na gubat ang tabi nito at sadyang madilim kapag dumaan dito tuwing gabi.

Heronisa never stops from walking whatever it takes she needs to get away from here. Uminom siya ng tubig mula sa ilog na nadaanan niya at kumain ng prutas na nakita niya sa loob ng gubat.

Her foster father taught her to survive in the jungle with the use of resources she found inside. At least, ilang araw siyang may lakas kahit hindi niya alam ang gagawin niya ngayong nakalaya na siya mula sa kapatid.

She’s too innocent to let out in this world full of miseries and sins. Sa tuwing naalala ang mga umampon sa kanya hindi niya maiwasang hindi maluha at malungkot. Sila lang ang nagmahal at nagpahalaga sa kanya ngunit agad ding binawi sa kanya.

Life is so cruel. We don’t know what will happen next, all we need to do is to prepare for the worst.

“P –Pretoct me L –Lord.” She prayed. Instead of protect, she said pretoct. This was because of her disorder.

Marami pa ang hindi kayang gawin si Heronisa at sadyang nakakapangamba ang ginagawa niya.

For a dyslexic like her, she needs a companion. Ang taong ito ay dapat mahaba ang pasensya at naiintindihan ang sitwasyon ng niya dahil hindi magiging madali ang buhay nito.

Heronisa walks and walks without knowing where she is or where she is going as long as she’s safe.

Dasal niya na sana sa dulo ng daanan ito ay buhay na hindi kagaya nang dati. Buhay na sana ay magpahalaga sa kanya. Kinapa ni Heronisa ang kanyang bulsa. Napangiti ito ng kaunti.

She had money on her pocket. She’s saving it for this. Sa tuwing maglilinis siya sa buong bahay hindi maiwasang makahanap siya ng mga barya-barya at minsan ay papel na pera na siyang itinatago niya.

Ang iba sa mga perang iyon ay hindi niya alam ang halaga dahil noong nag-aaral siya hanggang singkuwenta pesos ang pinakamalaking halaga na dala-dala niya hindi siya hinahayaang magdala ng perang hindi niya alam ang halaga lalo pa at paunti-unti pa siyang tinuturuan dahil sa kalagayan niya.

She had coins and she knows that value of them. She could use them to buy foods but she knows it will last only for two-three days and she needs to find a way to live.

Sanay na naman siya noon pa lang na magbanat ng buto kahit pa minsan ay inaabuso na ang kabutihan niya.

She’s good to be true. A broken angel sends by the heaven for someone. Hindi lang alam ni Heronisa kung gaano siya kahalaga para sa isang tao dahil buong buhay niya puno ng mga hindi mapagkakatiwalaang tao ang paligid niya.

“H –How c –can I –I l –live?” Kanina niya pa tinatanong ito sa sarili ngunit, wala siyang mahanap na sagot sa katanungan niya.

Tila isa siyang kuting na itinaboy at pinalayas ng kanyang ina ngunit nasa ibang pagkakataon nga lamang siya.

Napapagod man sa ginagawa ngunit, wala siyang dahilan para tumigil dahil ang ginagawa niya ay para sa sarili. Nakapaa lamang si Heronisa kaya mas mahirap ang paglalakad ng walang sapin sa paa.

She didn’t bother to bring slippers or shoes for her foot when her attention is to escape. “Y –You c –can d –do t –this.” She encouraged herself even though it’s hard for her.

Ang mga daliri niya sa paa ay may mga gasgas at maliliit na sugat sana nga lang ay hindi napasukan ito ng maliliit na bubog o hindi kaya’y maliliit na bato.

Hindi alam ni Heronisa na buong araw na siyang naglalakad ni hindi siya tumigil kahit na segundo ni hindi niya pinansin ang pagod basta lamang makalayo siya sa bahay na kinamulatan niya.

Hindi niya napansin na gabing-gabi na. Napagtanto niya nalang ito nang matanaw ang ilang mga tindahan sa kanyang unahan. She saw 7/11 but she doesn’t know how to read it well. She reads it as 11/7.

Minsan na niyang napasukan ang ganitong S

store noong nag-aaral pa siya. Natatandaan niyang may tinda silang ulam at kanin sa iisang lalagyan lang at abot kaya ito. She hesitated to enter at first.

Inilibot niya muna ang tingin sa buong paligid tila yata ang store na ito at ang iba pa ay para sa mga bumibiyahe at nagmamaneho.

She saw an inn, fast food chain and gasoline station. She saw some cars parked in front of the inn.

Inilayo niya ang mga mata nang makita na napatingin sa kanya ang mga lalaking naroon at naninigarilyo. As much as possible, Heronisa needs to distant herself from any mess.

“T –ank y –you L –Lord.” She said in her mind in the wrong way but it doesn’t matter.

The creator understands it well. Na-realized niyang marahil na nasa malayo na siya ay agad niyang pinasok ang 7/11 upang bumili ng pagkain at maiinom.

Walang katao-tao sa loob dahil na rin sa lalim ng gabi tanging nakita niya ay ang cashier na animo’y antok na antok na ngunit pinipigilan lang nito. Nang makita siya nito ay itinaas nito ang kilay.

“Bawal po ang mamalimos dito, Ma’am.” Anito sa kanya.

Napayuko si Heronisa ngunit, ipinakita nalang niya ang mga dala niyang pera na siya namang ikinaikot ng mata ng kahera.

Napailing nalang si Heronisa. Noon palang ay sanay na sanay na siya sa mga mapanuring mata ng mga tao ngunit, hindi niya nalang binibigyan sila ng pagkakataon na kutyain pa siya.

Agad na pinuntahan ni Heronisa ang mga pagkain na nasa refrigerator nila at namili roon. Naglaway ang bagang ni Heronisa habang pinagmamasdan ang mga pagkain na naroon.

She misses eating decent food because her foster brother never allowed her to eat the food she cooks for him.

Habang namimili ng pagkain si Heronisa ay siya namang pagpasok ng mga kalalakihang nakita niya na nasa labas ng inn kanina.

This time, they were with someone powerful. Napatingin siya sa kanila at nagtama ang mga mata nila ng lalaking nasa unahan.

Heronisa sucks when it comes to description but she had one word for two words for him. Dangerous and handsome. Her almond brown orbs and his silver-grey orbs stared at each other.

Tila parehas silang minimemorya ang bawat detalye ng isa’t-isa ngunit, ng napagtanto ni Heronisa ang ginagawa niya ay hindi kaaya-kaaya ay agad na iniwas niya ang kanyang mga mata rito.

It’s rude to stare at someone especially it is a stranger. Inayos niya ang kanyang hoody at bumalik sa pamimili ng pagkain sa gilid ng kanyang mga mata ay nakita niyang sinenyasan nito ang mga kalalakihan sa loob na kumuha ng mga pagkain na kailangan nila habang ang mga mata nito at nasa kanya pa rin.

Kakaiba ang klase nang tinging ipinupukol nito sa kanya dahil hindi ito ang klase ng tingin na tila binabastos ang isang babae, kakaiba ito. Naroon sa mga mata nito ang pagkamangha, pag-aalala at isa pang emosyong hindi niya kilala.

Heronisa shrugged it off and choose her food and pay it in the cashier. Nginitian siya ng peke nito at kinuha ang mga pinamili niya at pinuch sa cash register nila habang si Heronisa ay hindi mapakali sa kinatatayuan niya.

“₱88.50 po lahat, Ma’am.” Biglang sabi ng kahera sa kanya.

Kumuha siya ng dalawang perang papel ang singkuwenta na kilala niya at bente na hindi na niya yata natatandaan ang bilang.

“Ma’am, kulang po ito.” Iritang turan ng kahera.

Nanginginig na kumuha ulit ng pera si Heronisa sa kanya bulsa this time sampung piso na naman ito.

The cashier looked at her as if she’s an alien. She feels distressed and bothered. That’s why she’s not a fan of buying herself a food. Ito palagi ang senaryo niya.

“Ma’am, hindi po ako nakikipaglaro sa inyo hindi ba kayo marunong bumilang at pati babayaran niya hindi niyo pa maibigay ng maayos. Inaaksaya niyo po ang oras ko.” Napakagat ng labi si Heronisa sa sinabi ng kahera.

She was nervous and was about to cry when someone slammed his fist at the counter.

“b***h. I will pay for her food as well as with ours. Just don’t yell at her or else I’ll kill you.” Napasinghap at napatingin si Heronisa sa taong sumulpot sa tabi niya.

That’s was the man she’s looking at awhile ago. Nagkukumahog naman ang kahera sa ginawa nito at agad nitong binigyan ng plastic na kutsara at tinidor sa kanya nang akmang kukunin niya ang pagkain ay ang lalaki na mismo ang nagbigay ng pagkain niya.

“Here, eat it well,” he whispered softly at her.

The man’s eyes are full of worry for her but Heronisa didn’t notice it. Heronisa nervously gets her food.

“T –Tank y –you.” Hindi man siya sanay na kausapin ang taong hindi niya kilala ay ginagawa niya pa din.

Nang makuha ang pagkain ay agad na nilisan niya ang cashier section at lumapit sa mga mesang nasa loob ng 7/11 at umupo sa pinakadulo at pinakasulok.

Nakayuko niyang binuksan ang pagkain at hindi na pinansin ang nasa paligid niya. She’s aware that the man is still looking at her but she gives all her attention to her food.

Ang pinakaayaw niya sa lahat ay tignan siya o ang titigan siya. Naasiwa siya roon at naalibadbaran mas nanaisin pa ni Heronisa na maging invisible sa mata ng mga tao kaysa nakikita nila dahil hindi siya mapalagay at hindi siya sanay.

Sa bawat mga matang tumitingin kasi sa kanya pakiramdam niya ay ilang mga mata din ang humuhusga sa kanya at sa disability niya.

She can’t take their eyes away from herself but she knows she can avoid them instead.

Hindi man kasing bilis ng mga utak nila ang pagpoproseso si Heronisa sa mga kaalaman determinado naman siyang malaman ang mga iyon kahit na ganito ang sitwasyon niya.

She stared at the glass of the store wishing she could have the life she wanted and wishing that this world wouldn’t be as judgemental as she knows.

She stared at the mirror while the man stared at her wondering what sadness the girl had in her eyes.