“มึงทะเลาะอะไรกับฟ้าใส?” พวกเขารู้ว่ามันกับฟ้าใสทะเลาะกันมาหลายวันแล้ว แต่ที่ไม่พูดไม่ถามเพราะไม่อยากให้พวกมันอึดอัด
“ไอ้คุณมันจีบฟ้าใส”
“ก็ไม่ผิด เท่าที่กูรู้ไอ้คุณมันโสด ฟ้าใสเองก็โสดเธอมีสิทธิที่จะคุยกับมัน”
“ถ้าพูดดีไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด” สองหันไปมองคนพูดตาขวาง
“หึ... ที่มึงทำหน้าเหมือนหมาถูกเจ้าของทิ้งแล้วพาลไปทั่วแบบนี้เพราะมึงรู้ว่าไอ้คุณมันจีบฟ้าใสแล้วมีแนวโน้มสูงว่าฟ้าใสจะคุยกับมัน พอมึงรู้มึงก็เลยพาลเอากับฟ้าใส มึงกับฟ้าใสก็เลยทะเลาะกัน กูพูดถูกมั้ย?”
“...”
สองบีบขยี้กระป๋องเบียร์ในมือก่อนโยนลงบนโต๊ะและหยิบกระป๋องใหม่ขึ้นมาเปิดฝาดื่ม ไม่อยากยอมรับแต่ที่ไอ้ปอร์เช่พูดมาทั้งหมดมันคือความจริง เขาไม่พอใจที่ไอ้เจ้าคุณมันจีบฟ้าใส และยิ่งไม่พอใจเมื่อฟ้าใสบอกว่าเธอคุยกับมัน
“ไอ้สองมึงจะทำตัวเป็นหมาซึนเอาแต่หวงก้างแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ในเมื่อมึงไม่ยอมจีบไม่ยอมอะไรแม่งสักอย่างฟ้าใสก็มีสิท
