7Days(wed.) | ไอ้เสือลูกกำนันชวน
1585 Words
อำเภอโพนเงิน จังหวัดร้อยเอ็ด
(บ้านกำนันชวน)
บรรยากาศของบ้านไม้หลังสวยเต็มไปด้วยพืชพันธ์ที่เจ้าของบ้านปลูกไว้ทำให้บรรยากาศดูร่มรื่นมากยิ่งขึ้น เสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีของเจ้าของบ้านที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ก็ต้องพังลงเมื่อได้ยินเสียงเรียกอยู่ด้านหน้าประตูไม้หน้าบ้าน
“กำนัน…กำนันชวนอยู่บ่ ข่อยมีเรื่องสิมาร้องทุกข์ เรื่องของลูกชายกำนันนั่นล่ะ (กำนัน…กำนันชวนอยู่ไหม ผมมีเรื่องจะมาร้องทุกข์ เรื่องของลูกชายนั่นแหละ)”
"อยู่ม่องนี่ล่ะ มึงมีหยังบักผา (อยู่ตรงนี้แหละ มึงมีอะไรไอ้ผา)" กำนันชวนรีบวางสายยางลงจากมือเดินมาหาลูกบ้านของตัวเอง
"โอ๊ยกำนันเจ้าสอยไปห้ามลูกชายเจ้าแน่ มื้อนี้มันกะไปขี่มอเตอร์ไซต์อยู่สนามโรงเรียนน้อยอีกแล้ว หลานข่อยบ่เป็นอันสิเฮ็ดการบ้านแล้ว คาแต่แล่นไปเบิ่งลูกชายเจ้า มันแฮ่งเคียวคือแม่มันอยู่ (กำนันช่วยไปห้ามลูกชายตัวเองหน่อย วันนี้ก็ไปขับมอเตอไซต์อยู่ที่สนามโรงเรียนเล็กอีกแล้ว หลานผมไม่เป็นอันทำการบ้านเพราะมัวแต่วิ่งไปดูลูกชายกำนัน หลานผมยิ่งแรดเหมือนแม่มัน)" ผาพูดน้ำเสียงหนักใจ จะด่าคนที่สร้างปัญหาก็ไม่ได้เพราะกลัวอำนาจของพ่อหรือคนตรงหน้าเขานั่นเอง
“เอาอีกล่ะเบาะบักลูกเวรนี่ เออไป ๆ กันมันอยู่ไสเดี๋ยวกูจะไปจัดการมันเอง (เอาอีกแล้วเหรอ ได้ไปกันตอนนี้มันอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปจัดการมันเอง)” กำนันชวนบอกอย่างหงุดหงิด เขารู้ดีว่าลูกชายแสบแค่ไหน พ่อมันก็เรียบร้อยเหมือนผ้าผับไว้มันเหมือนใครว่ะ
โรงเรียนบ้านหนองน้อยเงิน
ปรื้น~ ปรื้น~
เสียงเครื่องยนต์คำรามดังกึกก้องราวสิงโตคำราม ทันทีที่ตัวรถเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว เครื่องจักรเหล็กใต้ตัวเขาสั่นสะเทือนไปทั้งร่างกาย ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งร่างกายกำยำกำหมัดแน่น สายตามุ่งมั่นไปข้างหน้า ใบหน้าผวาเล็กน้อยแต่แฝงด้วยความมุ่งมั่น เขาเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนลมปะทะหน้าราวกับใบมีด ทุกการเคลื่อนไหวของร่างกายสัมพันธ์กับตัวรถอย่างกลมกลืนราวกับเป็นส่วนเดียวกัน ยางรถเสียดสีกับพื้นถนนจนเกิดควันขาวโพลน เขาเหวี่ยงตัวตามจังหวะโค้งที่หักศอก ร่างกายของเขาคล่องแคล่วราวกับแมวป่าที่กระโดดข้ามกิ่งไม้ เขาแซงคู่แข่งไปอย่างเฉียดฉิว เสียงเชียร์ดังกึกก้องก้องกังวานไปทั่วสนามที่มาใช้ยามจำเป็น
“บักเสือ!! บักเสือ!!! บักลูกเวร บักลูกเกิดย่อนถุงยางฮัว มึงดับรถเดี๋ยวนี้เลย (ไอ้เสือ!! ไอ้เสือ!! ไอ้ลูกเวร ไอ้ลูกที่เกิดเพราะถุงยางรั่ว มึงดับรถเดี๋ยวนี้เลย)”
พอเห็นว่ารถจอดแล้วผู้เป็นพ่อแบบกำนันชวนก็รีบเดินมาหาลูกชายด้วยความโกรธ แต่เหมือนสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้จะไม่เข้าหูลูกชายเลยสักนิดเพราะพอเจอหน้าเขาก็ทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร
"พ่อมาเฮ็ดหยังนิ (พ่อมาทำอะไร)" เสือหรือดีเสือ หมื่นนา ลูกชายคนเดียวของกำนันชวน หมื่นนา ขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อมายืนท่าทางโมโหตัวเองอยู่
"มาพามึงกลับเฮือน บักลูกหมานิแมะกูบอกหลายเทื่อแล้วอย่ามาเป็นเด็กแว้น เฮ็ดให้ชาวบ้านเมืองเผิลเดือดร้อน (มาพามึงกลับบ้าน ไอ้ลูกหมาพ่อบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าเป็รเด็กแว้น ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน)"
"ลูกหมากะบ่แม่นลูกพ่อเบาะว่ะ (ลูกหมาก็ไม่ใช่ลูกพ่อเหรอว่ะ)" เสือพูดเสียงเบาเพราะกลัวผู้เป็นพ่อจะเอาไม้ตะพดในมือมาตีหัวตัวเองเอา
"มึงเว้าอีหยัง (แกพูดอะไร)"
"บ่มีหยังพ่อ...อีกอย่างข่อยบ่ได้เป็นเด็กแว้น ข่อยเป็นนักแข่งมอเตอร์ไซต์อาชีพบอกหลายเทื่อแล้ว ตอนนี้กะกำลังซ่อมเดี๋ยวเดือนหน้าข่อยต้องไปแข่ง (ไม่มีอะไรพ่อ...อีกอย่างผมไม่ได้เป็นเด็กแว้น ผมเป็นนักแข่งรถมืออาชีพบอกกี่แล้วแล้ว ตอนนี้ก็กำลังซ้อมเพราะเดือนหน้าผมต้องไปแข่ง)"
คนที่พยายามอธิบายได้แต่ถอนหายใจยาว เขาพูดเรื่องนี้หลายรอบมากกับพ่อแต่ท่านก็ไม่ยอมเข้าใจคิดว่าการขับรถของเขาคือการแว้นรถแบบที่วัยรุ่นชอบทำ
"แข่งรถห่ามันหยัง กูส่งไปเรียนมหาลัยค่าเทอมเป็นแสนบ่แม่นให้มึงมาขับรถมอไซต์บอกว่าเป็นนักแข่งรถกวนชาวบ้านเขา ฮู้แบบนี้กูให้เรียนอยู่วิทลัยแถวบ้านแล้วไปเรียนเปลืองไฮเปลืองนากูคัก (แข่งรถอะไร กูส่งไปมหาลัยค่าเทอมเป็นแสนไม่ใช่ให้มึงมาขับมอเตอไซต์เป็นนักแข่งกวนชาวบ้านคนอื่น รู้แบบนี้ให้เรียนอยู่วิทยาลัยแถวบ้านยังดีกว่าเปลืองไร่นากู)"
"สองพ่อลูกมาทะเลาะอะไรกันอยู่ตรงนี้"
เสียงของคนที่ทรงอำนาจยิ่งกว่ากำนันชวนแทรกเข้ามาทำให้สองพ่อลูกรีบหันกลับไปมองก่อนจะยิ้มแห้งให้ นันเมียสุดที่รักของกำนันชวนหลี่ตามองสามีกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองอย่างคาดคั้น
"โถ่~แม่ครับ ก็ดูพ่อสิผมบอกว่ามาซ้อมขับรถจะมีแข่งเดือนหน้า พ่อก็ไม่เชื่อแถมยังบอกผมเป็นแค่เด็กแว้น"
เสือรีบประจบแม่ของตัวเองทันที ที่เขาพูดภาษากลางกับแม่เพราะท่านเป็นคนภาคกลางมาแต่กำเนิด แต่ดันถูกพ่อของเขาล่อลวงเลยทำให้รักกันและแต่งงานย้ายมาอยู่ที่นี่ ก่อนจะให้กำเนิดลูกชายที่ทั้งหล่อและก็เก่งแบบเขา
“เรานะตัวดี เมื่อกี้แม่ไปตลาดมาก็มีแต่คนพูดว่าเขาเป็นหัวโจกพาลูกหลานเขากลายเป็นเด็กแว้น”
“แม่ค้าบบบบ เสือถูกใส่ร้าย”
“คุณพาไอ้ลูกหมานี่กลับเลย ก่อนที่ชาวบ้านจะมาถอนงอกกำนันแบบผม”
“ลูกหมา…คุณว่าใครหมาคะชวน”
นันพอได้ยินคำพูดของสามีก็ไม่พอใจทันทีเลยกอดอกยืนทำหน้าเคร่งเครียดถาม ทำเอาคนถูกถามถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก
“เมื่อกี้ก่อนแม่มาพ่อก็ด่าผมลูกหมา แถมยังบอกว่าผมมันเรียนโง่ไม่รู้ได้ใครมาเปลืองไร่นาที่ส่งเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา ผมไม่รู้จะตอบโต้ยังไงเลยครับแม่ทั้งๆที่แม่บอกว่าผมฉลาดได้แม่มาแต่พ่อดันบอกว่าโง่” พอเห็นว่าพ่อกำลังถูกแม่ของตัวเองไล่ต้อน เสือก็รีบเติมเชื้อไฟเข้าไปทันที
“บักเสือกูเว้าตอนใด (ไอ้เสือกูพูดตอนไหน!)” กำนันชวนถึงกับเลิ่กลั่กด่าลูกก่อนจะสลับด่าลูกชาย
“คุณพูดแบบนั้นจริงเหรอ งั้นคนฉลาดก็ออกไปนอนที่อื่นเลย ไปลูกเสือกลับบ้านกันวันนี้แม่จะทำของโปรดให้”
“แม่ซ้อนท้ายรถผมไหม รถผมนะไม่เคยให้ผู้หญิงที่ไหนนั่งเลยนะครับ” เสือตีมือลงเบาะรถตัวเองเบาๆ
“ไม่เอาหรอกลูก ขืนแม่นั่งรถไปกับเรามีหวังได้ไปโรงพยาบาลเพราะหัวใจวายแน่” นันบอกลูกชายอย่างยิ้มแย้ม
“ที่รักแล้วผะ…”
“ไม่ต้องมานอนที่บ้าน!!”
กำนันชวนที่ได้ยินคำพูดของเมียสุดที่รักก็ถึงกับทำาหน้าหงอยเหงาลง ก่อนจะตวัดสายตาไปมองลูกชายที่ยิ้มอย่างพอใจมาให้ตัวเอง
[ไอ้เด็กแสบนี่ มันป่วนได้ใครว่ะ]
กรุงเทพฯ
“อาวันพุธลื้อจะไม่ไปเที่ยวย่าเหรอ” หญิงสูงวัยถามหลานสาวที่กำลังนั่งปลอกผลไม้ให้ตัวเองอยู่อีกครั้ง
“ไม่ค่ะย่า ปิดเทอมนี้วันพุธขอกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่บ้างนะคะ ปิดเทอมทีไรวันพุธก็ไปเที่ยวกับย่าทุกทีจนไม่ได้ไปอยู่กับพ่อแม่เลย”
วันพุธหรือกชกร แซ่อึ้ง สาวลูกเสี้ยวไทย-จีน อายุ 21 ปี ยิ้มให้ย่าอย่างอ่อนโยน เธอรู้ดีว่าความจริงย่าไม่ได้อยากไปต่างประเทศหรอกแต่ที่ไปเพราะแค่ไม่อยากให้เธอกลับบ้านแม่ที่ต่างหวัด
“แต่ย่าจองตั๋วไว้ให้ลื้อแล้วนะ”
“ย่าขาเอาแบบนี้รอบหน้าวันพุธจะไปกับย่าจริงๆ แต่คราวนี้วันพุธอยากไปเจอเพื่อนสมัยเด็กที่บ้านบ้าง นะคะย่าวันพุธอยากกลับบ้านต่างจังหวัดจริงๆ”
“งั้นก็ตามใจลื้อ โตแล้วอั๊วห้ามไม่ได้แล้วนิ” คนเป็นย่าแกล้งงอนเพราะหลายครั้งที่ทำแบบนี้แล้วหลายสาวยิมตามใจ
“โถ่~ ย่าขาต่อให้โตแค่ไหนวันพุธก็รักย่านะคะ”
ความจริงเธอก็ไม่ได้อยากทิ้งย่ากับลุงและป้ากลับต่างจังหวัดหรอก แต่เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เรียนมัธยมต้นไม่เคยมีโอกาสได้กลับไปที่นั่นสักทีเพราะส่วนมากพ่อกับแม่ของเธอพวกท่านจะเดินทางมาหาด้วยตัวเอง บางทีเธอก็เบื่อเมืองกรุงที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายอยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนตอนวัยเด็กที่ล้อมรอบไปด้วยธรรมชาติ
[กลับไปคราวนี้จะเก็บเอาความสุขมาให้เต็มที่เลย!!]
- Writer
