EP.7 | กับดัก
1119 Words
EP.7 | กับดัก
เคย์ล่ามองแววตาดุดันของแอชตันด้วยสายตาสั่นระริก ความท้าทายที่เธอต้องการในตอนแรกถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว
“โอ๊ย!!!” เคย์ล่ากรีดร้องออกมาเสียงหลง เมื่อร่างบางถูกกระชากขึ้นไปอย่างแรง จนเธอต้องลุกกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามแรงฉุดกระชากของชายหนุ่ม
ปึก!
ร่างบางทรุดลงกับพื้น เมื่อรองเท้าส้นสูงกว่าสี่นิ้วของเธอพลิกคว่ำลง แอชตันหันมามองร่างบางด้วยความรำคาญ ก่อนจะดึงกระชากแขนเรียวให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่ว่าคนตัวเล็กก็ไม่สามารถที่จะทรงตัวได้ เพราะข้อเท้าของเธอเริ่มมีอาการเจ็บจากการพลิกคว่ำเมื่อสักครู่
“ข้อเท้าฉันพลิก มันเจ็บ”
“แล้วไง”
“ฉันเดินต่อไม่ไหวแล้ว” เคย์ล่าวิงวอนด้วยใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา แต่ว่าหยดน้ำตาของเธอก็ไม่สามารถดึงความเมตตาจากชายตรงหน้าได้
แอชตันมองภาพน่าเวทนาของหญิงสาวด้วยความสมเพช ก่อนจะฉุดกระชากร่างเล็กให้เดินต่อโดยไม่ได้สนใจสีหน้าทรมานของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย ร่างบางถูกเหวี่ยงเข้าไปภายในรถยนต์คันหรูที่จอดเตรียมไว้ทางด้านหลังผับ โดยมีแมททิวนั่งรอประจำตำแหน่งคนขับ แมททิวปรายตามองเคย์ล่าผ่านกระจกด้วยความสงสาร แต่เขาเองก็ได้เตือนเธอแล้วว่าไม่ควรจะเข้ามาข้องเกี่ยวกับคนอย่างแอชตัน แมททิวสลัดความคิดเห็นใจหญิงสาวออกไป ก่อนจะสตาร์ตรถขับออกไปตามหน้าที่ของตัวเอง
“ฮึก...ฮือ นายปล่อยฉันไปเถอะนะ”
“หึ” แอชตันแค่นหัวเราะด้วยความสะใจ ที่สุดท้ายแล้วเธอก็พ่ายแพ้ให้กับความอวดดีของตัวเอง แต่ว่าตอนนี้มันช้าเกินกว่าที่เขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ
“ฉันยอมแล้ว นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ”
“เธอรู้เหรอว่าฉันจะทำอะไร”
“...” เคย์ล่าส่ายหน้าแทนคำตอบ เพราะเธอเองก็คาดเดาไม่ได้เลยว่าภายในสายตาดุดันนั้นเขาคิดที่จะทำอะไรกันแน่ หากเขาต้องการเพียงแค่ร่างกายของเธอ เธอก็ยังพอจะมีความหวังที่จะมีชีวิตรอดไปจากเขา แต่หากเขาต้องการที่จะทรมานเธอเหมือนกับที่ทำก่อนหน้านี้ เธอเองก็หมดหนทางที่จะต่อกรกับเขา เพราะตอนนี้ทั้งสภาพร่างกาย และสภาพจิตใจของเธอมันอ่อนแอจนแทบจะไม่มีแรงหายใจเสียด้วยซ้ำ
"ใจเย็นๆ ไว้ ไม่ต้องถึงขนาดกลั้นหายใจหรอก ไม่ต้องรีบตาย เพราะฉันยังไม่ได้เริ่ม"
เคย์ล่ามองประตูรั้วขนาดใหญ่ที่เปิดออกก่อนที่รถจะเลี้ยวเข้ามาด้วยความหวาดกลัว หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะทางของรถที่เข้าใกล้คฤหาสน์ขึ้นเรื่อยๆ
"ลงมา" แอชตันยืนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุดัน เมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมก้าวลงจากรถตามไป
"เจ็บขาเดินไม่ไหว" เคย์ล่าพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
"อย่าสำออย เธอยังมีอะไรที่ต้องเจออีกเยอะ" พูดจบแอชตันก็เอื้อมมือไปกระชากข้อมือเรียวให้ลงมาจากรถ จนร่างบางล้มลงหัวเข่ากระแทกกับพื้นจนเลือดซิบ
"โอ๊ย!!!" เคย์ล่ากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอเงยหน้าขึ้นไปมองแอชตันด้วยสายตาโกรธแค้น และทำใจยอมรับว่าคนอย่างเขาคงจะไม่มีความเมตตาใดๆ หลงเหลืออยู่เลยจริงๆ
"หึ มองฉันด้วยสายตาแบบนั้นคิดดีแล้วเหรอ"
"อยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ เพราะยังไงคุณก็คงจะไม่ปล่อยฉันไป จะให้ฉันวิงวอนขอร้องคนอย่างคุณมันคงจะเปล่าประโยชน์" เคย์ล่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"รู้ก็ดี แบบนี้สิมันถึงจะสนุก" แอชตันแสยะยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะฉุดกระชากร่างบางขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์
ปึก!
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนพื้นพรมสีแดงอย่างแรง เคย์ล่ามองสำรวจภายในห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทรมาน และอุปกรณ์ร่วมเพศที่วางเรียงตกแต่งอยู่ตามตู้โชว์ และผนัง จู่ ๆ เธอก็เผลอกัดปากตัวเองด้วยความลืมตัว
"อยากเป็นคนเลือกเองไหมล่ะ" แอชตันเอ่ยถามขณะที่เคย์ล่ายังคงไล่มองอุปกรณ์ตรงหน้าด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
"..." เคย์ล่าหันมามองเจ้าของคำถามด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม ถึงแม้สถานการณ์ตรงหน้าจะไม่ใช่สถานการณ์ปกติ แต่ห้องนี้มันกลับทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
"รู้สึกตื่นเต้นดีใช่ไหมล่ะ" แอชตันพูดขณะเดินไปเร่งเครื่องทำความชื้นภายในห้องให้แรงขึ้น และทำให้เธอเริ่มเข้าใจถึงความผิดปกติของร่างกายเธอในตอนนี้
"ในเครื่องทำความชื้นนั้นมีอะไร" เคย์ล่าเริ่มถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ร่างกายเริ่มหายใจติดขัด
"ไอ้นี่น่ะเหรอ ก็แค่เครื่องทำความชื้นที่ใส่สารระเหยกระตุ้นอารมณ์ลงไป หรือจะเรียกให้เข้าใจง่ายๆ ก็ยาปลุกเซ็กซ์แบบระเหย ประสิทธิภาพในการทำงานก็แค่สูดดมเข้าไป มันจะคอยกระตุ้นสิ่งที่หลับไหลในกายเธอให้มันตื่นขึ้นมา"
"อะ...ไอ้ชั่ว!" เคย์ล่าตะโกนต่อว่าชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงติดขัด ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มจนเกินความควบคุมที่เธอจะบังคับร่างกายตัวเองได้ "อึก!" มือเรียวจิกลงบนผิวเนื้อตัวเองอย่างแรงจนเลือดซิบ ทว่าภาพความทรมานของเธอกลับยิ่งสร้างความพึงพอใจให้กับแอชตันที่มองมา
แอชตันเดินไปเลือกอุปกรณ์บนตู้โชว์ออกมาอย่างใจเย็น แอชตันเลือกหยิบแส้หางม้าสีแดงสดออกมา แอชตันใช้ปลายแส้เชยคางมนให้ขึ้นมาสบตากับเขา กรอบหน้าที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้น ริมฝีปากบางที่เผยอออกหายใจ ทำให้บางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงสแล็กสีดำราคาแพงนูนเด่นออกมา ปลายแส้ลากต่ำลงมาบนเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นชุดเดรสเกาะอกสีดำออกมา ความรู้สึกเสียวซ่านจากปลายแส้ส่งผลให้คนตัวเล็กกระตุกเกร็งด้วยความทรมาน
"คลานมาหาฉันสิ" แอชตันพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงโซฟาหนังสีแดงเพลิง สายตาคมคายจ้องมองใบหน้าหวานที่พยายามต่อต้านกับร่างกายที่ร้อนรุ่มด้วยสายตาว่างเปล่า ถึงตอนนี้เขาเองก็พยายามเก็บซ่อนอารมณ์กระสันที่พลุ่งพล่านเอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยไม่ต่างกัน
- Writer
