มาเฟียร้ายโคตรอันตราย

ห้องเช่าบ้านสมรเลยที่ 078/4 “พี่นาว! ไนน์ว่าจะไม่เข้ามหาลัยแล้ว ไม่อยากให้พี่ต้องลำบากหางานเพิ่มแค่นี้พี่ก็เหนื่อยมากพอแล้ว” ไนน์ ชายหนุ่มวัย 19 ปีมองหลังของพี่สาวกำลังยืนทำกับข้าวที่ระเบียงเล็กของห้องอย่างเป็นห่วงเพราะตอนนี้ค่าใช้จ่ายทั้งหมดตอนนี้แทบจะเป็นพี่สาวของเขาหาด้วยการตรากตรำทำงานแทบจะไม่ได้พักและถ้าเขายังเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยดังแห่งนี้อีกต้องลำบากพี่มากแน่ ๆ “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะไนน์ พี่บอกหลายรอบแล้วเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาต่อให้ต้องทำงานอีกสิบ ๆ ที่ขอแค่ให้เราเรียนจบพี่ก็ยอม” นาววางกระบวยในมือลงแล้วหันไปยิ้มให้น้องชาย ตอนนี้ชีวิตของเธอเหลือเพียงน้องชายคนเดียว ถ้าเกิดวันหนึ่งเธอเป็นอะไรไปขึ้นมาการศึกษาที่ดีจะทำให้น้องชายของเธออยู่รอดจากโลกโหดร้านนี้เพียงคนเดียวได้ “แต่!!” “ไม่มีแต่ ถ้าไนน์ยังเห็นพี่เป็นพี่สาวก็ช่วยฟังเรื่องที่พี่พูดเถอะ เราตั้งใจเรียนก็พอส่วนเรื่องอื่นเดี๋ยวพี่จะจัดการเอง” นาวเดินเข้ามาหาน้องชายพร้อมกับจานอาหารในมือ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่เมนูง่าย ๆ อย่างผัดผักบุ้งแต่สำหรับเธอกับน้องชายแล้วมันเป็นอาหารที่หรูหรามาก “วันนี้ป้าแจ่มร้านก๋วยเตี๋ยวที่พี่ทำงานอยู่ให้ผักบุ้งกับน้ำซุปที่เหลือ ตอนแรกตั้งใจจะทำก๋วยเตี๋ยวให้เรากินแต่พี่นึกได้ว่าหุงข้าวไว้เมื่อเช้าถ้าจะปล่อยให้เน่าเสียก็ดาย” “ไม่เป็นอะไรเลยพี่ แค่นี้ก็อร่อยแล้ว...พี่เอาข้าวเยอะไหมเดี๋ยวไนน์ตักให้” “พี่ขอนิดเดียวพอ ก่อนหน้านี้ป้าแจ่มก็ทำข้าวเลี้ยงพี่แล้ว” “งั้นไนน์เหมาเอง นานๆทีจะได้กินของอร่อย” ใช้แล้วเพราะด้วยฐานะที่อยากจน เงินที่มีก็ต้องใช้จ่ายประจำวันบางวันก็ต้องกินข้าวคลุกน้ำปลาหรือหน่อยก็ได้ผักเนื้อจากร้านที่พี่สาวไปทำงานกลับมากินแต่ถึงจะลำบากมากแค่ไหนเขากลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลยกลับมีความสุขที่อย่างน้อยยังมีพี่อยู่ข้างกาย “กินเยอะล่ะเรานะวัยกำลังโต จริงสิวันมะรืนเราจะไปทำงานกับเพื่อนใช่ไหม” “ใช่ พี่อยู่คนเดียวได้ไหม” “ได้...เดี๋ยวถ้ามีปัญหาอะไรพี่จะไปอยู่ห้องพี่เจีย จริงสิเรากินข้าวไปเลยนะพี่เพิ่งนึกอะไรออกว่ามีเรื่องต้องไปคุยกับพี่เจีย” พูดจบนาวก็ลุกเดินออกจากห้องทันที ก่อนหน้านี้พี่เจียเคยเล่าให้เธอฟังว่าคลับที่ทำงานรับพาร์ททามเพิ่มแถมรายชั่วโมงยังเกือบ 700 บาทเพราะเป็นคลับหรูที่สุดในกรุงเทพฯแถวย่าน RCA ตัวเธอก็เคยทำงานเกี่ยวกับพวกนี้มาก่อนเลยอยากลองเพราะถ้าเงินดีก็จะหาค่าเทอมน้องได้เร็วขึ้น ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ “จ้า~ แป๊บหนึ่งนะพอดีเพิ่งอาบเสร็จ” หลังจากที่นาวเคาะประตูอยู่สักพักเสียงเจ้าของห้องก็ขานรับ ไม่นานร่างอวบอั๋นสวมส่วนก็เดินออกมาเปิดทั้งที่บนตัวมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียว “นาวนี่เองมีอะไรกับพี่หรือเปล่า” “คือนาวจะมาคุยกับพี่เรื่องงานคลับนะคะ” “อ่อ เราสนใจเหรอ เมื่อวานไนน์ก็มาคุยกับพี่เรื่องนี้บอกว่าไม่อยากเรียนต่อแล้ว ให้พี่ช่วยหางานให้หน่อย” เจียนึกถึงเมื่อวานที่น้องชายสุดหล่อของหญิงสาวตรงหน้ามาปรึกษาเธอ พี่น้องสองคนนี้มีอะไรที่เหมือนๆกันมากโดยเฉพาะความขยันและรักพี่น้องของตัวเอง “พี่ไม่ต้องไปฟังไนน์หรอกคะ ยังไงนาวก็ไม่มีทางให้น้องหยุดอยู่เรียนแล้ว ถ้าคราวนี้เด็กคนนั้นมาพูดอะไรแบบนี้กับพี่เจียอีกลอกปฏิเสธไปเลยนะคะ” “ได้เดี๋ยวถ้าคราวหน้าไนน์มาหาพี่จะไล่ตะเพิดออกไปเลย โอ๊ะ! จริงสิเข้ามาข้างในก่อนเดี๋ยวพี่ขอแต่งตัวแป๊บนึ่งเราค่อยคุยกัน” “ค่ะ” นาวเดินเข้ามารอด้านในห้องหญิงสาวที่อายุมากกว่า เธอกับเจียรู้จักกันเพราะว่าย้ายเข้ามาเช่าห้องวันกัน อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวแต่ถึงแบบนั้นเธอก็มักจะเห็นว่ามีหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่คอยเข้าหาอีกฝ่ายอยู่บ่อย ๆ “งานที่คลับพี่มันค่อยอันตรายนะเพราะพวกมีอิทธิพลมาเที่ยวเยอะ แล้วคนพวกนี้ถ้าเมาแล้วคืออันตรายต่อผู้หญิงแบบเรานาวจะไหวเหรอ” “ไหวอยู่ค่ะพี่เจียเรื่องนี้สบายมาก” “โอเคงั้นเดี๋ยวพี่พูดรายละเอียดคร่าว ๆ ให้ฟังนะ” นาวที่กำลังนั่งปรึกษากันเรื่องงานพาร์ทไทที่พี่สาวข้างห้องตั้งใจฟังรายละเอียดอย่างสนใจ งานที่บอกคือเด็กเสิร์ฟคลับใหญ่ที่ต้อนรับทั้งนักธุรกิจ นักการเมือง คนใหญ่โตในและต่างประเทศ ทำงานวันล่ะเจ็ดถึงแปดชั่วโมง แถมรายได้คิดเป็นชั่วโมงของพาร์ททามสูงสุด เจ็ดร้อยบาทต่อชั่วโมง แบบนี้ถ้าเดือนหนึ่งเธอทำงานไม่หยุดสามสิบวัน ก็จะมีเงินประมาณสองหมื่นกว่าบาทแถมอาจจะได้ทิปด้วย เพราะอย่างนั้นเงินจากงานนี้มากพอที่จะมีเงินเก็บพอที่จะส่งเสียค่าเทอมน้องชายกับค่าใช้จ่ายพวกเธอได้ “พอไหวไหมนาว” เจียถามย้ำอีกรอบงานมันไม่หสักหรอกแต่การเจอลูกค้านี่สิหนัก “ไหวค่ะงานก็ไม่ได้หนักแถมยังเงินดีนาวไหวอยู่แล้ว” “ใช่มันไม่หนัก แถมทิปยังดีอีกแล้วว่าไงนาวโอเคไหม ถ้าโอเคพี่จะพาไปฝากกับหัวหน้าเพราะงานกับเงินดีแบบนี้ใครก็อยากทำ แค่อาจจะต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวนิดหน่อย” “เรื่องนั้นไม่เป็นไรเลยค่ะพี่เจียถ้าถูกลวนลามแล้วได้เงินนาวจะอดทนเอา ยังไงก็ขอบคุณพี่เจียมาก ๆ เลยนะคะถ้าไม่งั้นพี่ นาวคงแย่แน่เพราะค่าเข้าเรียนมหาลัยนี้กับค่าเทอมสูงพอตัวเลย ลำพังแค่งานวันละสองร้อยห้าบาทต่อวันคงไม่พอ” “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ทำดีเราก็ได้เงินทำไม่ดีเขาก็ไล่ออกเข้าใจที่พูดใช่ไหม” “เข้าใจค่ะ” “งั้นพรุ่งนี้เตรียมตัวไว้นะ เดี๋ยวพี่ต้องแต่งไปทำงานแล้ว” “ได้เลยค่ะ” เจียมองหญิงสาวที่เดินออกไปด้วยความเห็นใจ เธอรู้จักทั้งสองคนตอนเข้ามาอยู่นี่วันแรก ไนน์มาช่วยเธอยกของ นาวอายุห่างจากเธอ 2 ปีเลยเป็นวัยที่จะพูดคุยกันได้ในหลายเรื่อง เท่าที่รู้จักมาสองพี่น้องเสียพ่อกับแม่ตั้งแต่เด็กอาศัยอยู่ด้วยกันที่บ้านเด็กกำพร้าพอนาวอายุ 18 ปีก็ขอออกมาใช้ชีวิตกับน้องชายตามลำพังเพราะอยากให้น้องได้เรียนสูง ๆ นาวเก่งและอดทนมากจนเธอรู้สึกชื่นชมจากใจจริง ต่างจากเธอแม้ว่าจะออกมาใช้ชีวิตตามลำพังแต่ความจริงแล้วก็มีครอบครัวคอยซัพพอร์ตอยู่เบื้องหลังเลยทำลำบากเท่ากับเด็กสองคนนั้น 'หวังว่าคนดีจะไม่ท้อจนกว่าจะมีคนมองเห็นความดีนี้'