อัญญาวดีตัวสั่น น้ำตาเอ่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอมองเขาและแหวนตรงหน้า รู้สึกหัวใจแทบหยุดเต้นแต่ก็ยังรวบรวมความกล้าถามออกไป
“คุณขอฟ้าแต่งงาน…เพราะฟ้า...กำลังตั้งท้องอยู่ใช่มั้ยคะ”
ประโยคนั้นเหมือนคมมีดที่ทิ่มลึกลงในอกของเขา แต่บุญญานนท์กลับส่ายหัวช้า ๆ แววตาจริงจังไม่เปลี่ยน
“ไม่เลย ฟ้า…ผมตั้งใจจะขอคุณแต่งงานตั้งแต่ก่อนรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ แต่ผมเห็นว่าคุณยังยุ่งกับงาน และยังจำผมไม่ได้ผมจึงทำได้แค่รอ...แต่วันนี้…เมื่อรู้ว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน ผมไม่อยากรออีกแล้ว ผมอยากสร้างครอบครัวกับคุณ อยากดูแลทั้งคุณและลูกไปตลอดชีวิต ตอนที่เราทำสัญญาจ้างเมียอุ้มบุญ คุณเคยขอให้ผมรักลูกแม้ผมจะไม่ได้รักแม่ของลูกก็ตาม แต่ตอนนี้ผมไม่ได้รักแค่ลูก แต่ผมรักแม่ของพวกเค้ามาก มากจนไม่อยากเสียเวลาสักวินาทีที่จะได้อยู่กับคุณอีกแล้ว แต่งงานกันนะ ไม่ว่าคุณจะเป็นอัญญาวดี หรือนภาภัส คุณก็คือผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักจากนี้และ
