“ผมว่า...ไม่แน่บางทีคุณอาจจะความจำเสื่อมไปหนึ่งเดือนเต็ม ๆ ก็ได้นะ”
“คะ?”
“ก็คุณบอกไม่ใช่เหรอครับว่าถูกรถชน แต่รถคันนั้นไม่น่าใช่รถผม แปลว่าคุณอาจจะโดนรถชนสองรอบและรอบนี้มันก็ทำให้คุณความจำเสื่อม จำเหตุการณ์ระหว่างหนึ่งเดือนนี้ไม่ได้เลย”
สีหน้าของอัญญาวดีซีดเผือดเหมือนเลือดทั้งหมดไหลจากแก้มเธอในคราวเดียว แก้มซ้ายขวามีรอยถลอกจากผิวถนนบดบังความงดงามจนหมดสิ้น แขนข้างหนึ่งต้องใส่เฝือกอ่อนเอาไว้ ส่วนข้อเท้าก็รู้สึกเหมือนถูกพันเอาไว้และเจ็บแปลบขึ้นมาเป็นพัก ๆ
“หนึ่งเดือน...แล้วหนึ่งเดือนที่แล้ว...มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่” เธอเอ่ยทวนด้วยเสียงเบาหวิว แววตาสับสนจนน่าสงสาร สองมือกำชายผ้าห่มแน่นจนเหมือนจะฉีกขาด
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่าหนึ่งเดือนก่อนจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนนี้ถือว่าคุณปลอดภัยแล้วนะ โชคดีแล้วที่คุณยังจำตัวเองได้ว่าเป็นใครมาจากไหน”
หญิงสาวเม้มปาก คราวนี้ประกายความหวังวูบขึ้นในดวงต
