เวลาผ่านไปไม่นาน ม้าก็มาหยุดที่ริมหน้าผา จุดสูงสุดของไร่เพียงดาว เบื้องล่างคือทิวเขาสลับซับซ้อน โอบล้อมด้วยสายหมอกที่ยังไม่จางหายไปจากยามเช้า แสงแดดอ่อนส่องสะท้อนเป็นประกายเหนือยอดชาและสตรอเบอร์รี่ที่เรียงรายเป็นขั้นบันไดลงไปสุดสายตา
“สวยจังค่ะ…” เสียงเธอเบาราวกับลมหายใจ
บุญญานนท์ไม่ได้ตอบทันที แต่แววตาคมเข้มของเขากลับจับจ้องที่เธอแทนทิวทัศน์ตรงหน้า
“…ใช่ สวย” เขาตอบช้า ๆ แต่ทุ้มต่ำ จนเธอรู้ได้ว่าเขาไม่ได้หมายถึงภูเขา
นภาภัสสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหันมาเจอสายตานั้น...สายตาที่เหมือนกำลังถอดรหัสหัวใจเธอทีละน้อย
เขาขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นทีละนิด เธอรู้สึกถึงแรงกดเบา ๆ จากแขนที่กระชับรอบเอวราวกับไม่อยากให้เธอถอยหนี
“เราต้องทำให้คนอื่นเชื่อว่าเราเป็นคู่รักกันจริง ๆ คุณต้องแสดงให้สมบทบาท รู้แล้วนี่ว่าผมพาคุณมาที่นี่เพราะอะไร คุณคงไม่คิดว่าผมอยากพาคุณมาเที่ยวเฉย ๆ หรอกมั้ง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั
