“เผ็ดไปรึเปล่า” เขาถามเรียบ ๆ แต่นัยน์ตาคอยเฝ้าระวังว่าเธอจะไอ จะสำลัก หรือจะต้องการน้ำ
“กำลังดีค่ะ” เธอขยับช้อนยิ้มบาง “อร่อยมาก”
เขาพยักหน้า หยิบช้อนตักอาการตรงหน้าส่งเข้าปากบ้าง รอยยิ้มมุมปากที่ไม่ค่อยมีให้ใครนักปรากฏขึ้นเพียงนิด เมื่อเห็นเธอค่อย ๆ ใช้ช้อนรองเส้นข้าวซอยไก่อย่างประณีตเหมือนกลัวน้ำแกงจะกระเด็นเลอะชุด แบบคนที่ไม่ถนัดแต่พยายามจะทำให้ดีที่สุด
“วันนี้ คุณ...เหนื่อยมั้ยคะ” เธอชวนคุยหลังจากกินไปได้หลายคำแล้วและไม่อยากให้บรรยากาศมันเงียบเกินไป
“แค่เห็นคุณผมก็ไม่เหนื่อยแล้ว”
คำพูดนั้นทำให้เธอรู้สึกเขินไปไม่น้อยก่อนจะตอบไปแบบที่ไม่ค่อยกล้าจะสบตาเขานัก
“ก็ยังดีที่ฟ้าพอมีประโยชน์กับคุณอยู่บ้าง แล้วเย็นนี้จะกลับประมาณกี่โมงคะ จะได้กินข้าวเย็นด้วยกันรึเปล่า”
“อืม...ผมยังไม่แน่ใจนะ เอาเป็นว่าถ้าห้าโมงยังไม่ใกล้เลิกประชุมผมจะส่งข้อความไปบอกละกัน”
“ได้ค่ะ”
หลังจากนั้นพวกเขาก็นั่
