วันถัดมา
เพราะหมดหนทางที่จะหนี เธอจึงจำใจต้องก้มหน้ายอมรับในสิ่งที่เขายื่นให้ แม้จะไม่ยินดีแต่ก็ต้องจำใจยอมรับมัน
"คุณจูโน่ อาหารเช้ามาแล้วค่ะ"
"....." เจ้าตัวทำท่าทางเหมือนดีใจเอามากๆ ที่ได้เห็นจันทร์เจ้านั้นกลับมา
"ดีใจเหรอคะ ถ้าดีใจก็ต้องกินข้าวให้หมดนะคะแล้วก็ต้องกินยาด้วย"
"อือ..."
"บางครั้งฉันก็นึกสงสัยเหมือนกันนะ จูโน่เข้ากับใครไม่ได้เลย แม้กระทั่งฉันที่เป็นพี่ชายแท้ๆ ฉันจ้างคนมาคอยดูแล แต่ละคนก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าจูโน่ดูแลยากเอาใจยากเดาไม่ถูกว่าต้องการอะไร"
"แล้วคุณมาบอกฉันทำไม"
"มันก็น่าแปลกไงที่จู่ๆ จูโน่ก็เข้ากับเธอได้ง่ายๆ ทั้งที่เพิ่งจะเคยเจอกันครั้งแรก"
"....." เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่ถึงเธอจะตอบไปก็คงไม่มีประโยชน์ การที่จะดูแลคนป่วยจะเอาแต่ความสุขสบายเป็นที่ตั้งก็ไม่ได้เพราะต้องเข้าใจด้วยว่า เขาต้องการอะไรชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร และเธอก็เคยมีประสบการณ์ดูแลคนป่
