(ตอนนี้ค่อนข้างรุ่นแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)
"อะไร ใครเป็นลูกหนี้ใครนะ?"
ดวงตาฉันเบิกกว้างมองคุณติณณ์ที่ถามขึ้นแบบนั้นก่อนเขาจะหันมองฉันด้วยความสงสัย
"เธอเป็นหนี้มันเหรอ?"
"เอ่อ..."
"เออดิ เด็กมึงเป็นหนี้กู"
"ฉันไม่ใช่เด็กเขานะ ฉันเป็นนัก..อ๊ะ!"
ฉันมองคุณติณณ์ด้วยความตกใจหลังโดนเขาใช้มือปิดปากเอาไว้หลังจากฉันพยายามจะบอกเฮียตี๋ว่าฉันไม่ใช่เด็กเขา แต่คือนักบำบัด และดูเหมือนคุณติณณ์จะไม่โอเคมากนะถ้าฉันพูดออกไป เพราะเขาปิดปากพร้อมกับหลุบตาลงต่ำมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดุดันทันที
"เธอจะเป็นอะไรกับกูมันไม่ใช่ของมึงไอ้ตี๋"
"อะไรวะนั่นไอ้ท่าทีร้อนรนแบบนั้น ปกติไม่ยักกะเป็น"
เฮียตี๋เอียงใบหน้ามองฉันสลับกับคุณติณณ์ด้วยสายตายียวน ก่อนเขาจะเดินเข้ามาใกล้เราสองคนมากขึ้นจนถึงขั้นได้เผชิญหน้ากันแล้วตอนนี้
"กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงกับเธอมีอะไรยังไงกัน แต่เธอมีหนี้ที่ต้องจ่ายกูในเมื่อมึ
