(ติณณ์)
"ไอ้เวรเอ๊ย มึงทำขนาดนี้แล้วเขาจะกลับมาบำบัดมึงต่อไหมวะไอ้เหี้ย!?"
"ก็เธอพูดไม่เข้าหู"
"มึงแยกไม่ออกว่าเขาพูดเพื่อจะยั่วโมโหหรือเขาพูดเพราะเป็นห่วง!"
ผมกอดอกมองไอ้พี่ชินที่กำลังเดินกุมขมับไปรอบห้องด้วยความคิดหนัก มันต้องคิดหนักอยู่แล้วเพราะถ้าพรุ่งนี้พิณนราไม่มาบำบัดมันต้องหานักบำบัดคนใหม่มาให้...แต่แล้วใครจะแคร์ล่ะวะ
พรึ่บ
"แล้วมึงจะไปไหน?"
"ชงเวย์แดก"
ผมยักไหล่ตอบพี่ชินด้วยท่าทีสบายอารมณ์จนพี่มันร้องสบถเสียงดังลั่นอย่างหัวเสีย ขณะที่ผมก็เลือกที่จะเดินออกจากห้องมาชงเวย์โปรตีนดื่มแทน ผมยกขวดเวย์ขึ้นเขย่าระหว่างที่เดินเฉียดไปที่หน้าห้องบำบัดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นสิ่งที่พิณนราเตรียมการสำหรับวันนี้ให้
"มึงตามไปขอโทษน้องเขาเถอะกูว่า ยังไงซะเธอก็เป็นนักบำบัดคนแรกที่ทำให้อาการมึงดีขึ้นเร็วขนาดนี้"
"แต่มันก็ยังไม่หาย ไม่เห็นเหรอว่าเมื่อกี้แขนผมเกร็ง"
"เพราะมึงแอบไป
